Gisteren werd Chel Driesen, onze columnist van 'Chel mag het zeggen', 80 lentes jong. En dat werd gisterenavond gevierd in het oudste café van Lommel, De Kroon, in aanwezigheid van familie, vrienden en vriendinnen, buren, oud-collega's en kennissen, de trawanten van Davidsfonds Lommel en burgemeester Bob Nijs. De tent naast het café was veel te klein om al die aanwezigen én drie man van Rustling Cane, een folkgroep die hem bijzonder nauw aan het hart ligt, erin te krijgen. De sfeer zat er goed in.
Chel verwelkomde iedereen in zijn eigen gekende stijl.
80 jaar. Hij heeft het gehaald. Nog geen twee maanden geleden lag hij nog in Gasthuisberg wakker te worden na een ingreep onder volledige narcose. Gefrustreerd, omdat hij de twee avonden tevoren in De Adelberg op het podium had moeten staan. Hij heeft me daar wat afgevloekt! Maar hij heeft de kaap gerond.
Zoon Roel was met zijn familie zelfs een kleine week overgekomen uit het verre Shrewsbury.
Het feest vond plaats in
De Kroon, met honderd drieëntwintig jaar nog net iets ouder dan Chel, een halve thuis voor jong en oud waar standenonderscheid nooit bestaan heeft. Dat café heeft een aanzienlijke rol gespeeld in zijn tachtigjarig bestaan. Hij haalde leuke anekdotes op, over het enige toilet dat het café rijk was en is, een ontmoeting tussen bridgeverenigingen en nog een paar straffe stoten.
Zoon Roel haalde herinneringen op aan een break die Chel nodig had, zo rond 2008. Chel besloot toen zes weken naar Ierland te gaan, om een beetje te bekomen en te herbronnen. De rust van West Cork, het einde van Europa, zou hem raad brengen. Het chaletje dat hij huurde, lag niet gewoon in West Cork, maar ook nog eens op
Dursey Island, een nog verdere uithoek, een godvergeten eilandje waar toen nog alleen drie oude mannen woonden, en dat je alleen in een ijzeren kabelspoorbakje kon bereiken. Maar vooraf had hij langs zijn neus weg aan verschillende vrienden laten weten dat hij daar zou zitten die tijd, en dat ze welkom waren, als ze dat wilden. Chel zou geen vier nachten van de zes weken alleen gelogeerd hebben op het eiland!
Dochter Saskia haalde een herinnering op van toen ze acht was. "Ik beloof dat ik minstens, mínstens 80 zal worden, Sassie!" had Chel haar toen gezegd. Ze was gerust, en kon toen weer een dikke zeventig jaar verder met een gerust hart. En ja, hij heeft woord gehouden. Al was het onderweg naar de 80 wel regelmatig eens spannend geweest. Maar Chel is positief en heeft doorzettingsvermogen voor als het eens wat moeilijker gaat, en leven doet hij o zo graag!
Chel, we wensen je, net als je dochter en zoon, een heel gelukkige verjaardag en nog heel veel goede jaren!