Heb je het ook al meegemaakt? Je rijdt braafjes op het fietspad, een auto komt van rechts, wil de weg op en bezet het hele fietspad, ook al kan de chauffeur je duidelijk zien aankomen. Je kunt alleen nog door als je zelf de rijweg op zwenkt.
Ik kwam van Leopoldsburg, wou naar Lommel, en deze keer weigerde ik. Ze moeten me nu eenmaal niets in de weg leggen als ik naar Lommel wil. Ik reed tot vlak bij de neus van de auto en maakte met een gebaar duidelijk dat ik verwachtte dat hij achteruit reed. Het raampje werd opengedraaid en het rode hoofd van een boze dame snauwde me toe: “Ouwe zak!”
Nou, die zat! Ze reed inderdaad een eindje achteruit, dat wel. Ik heb haar in het voorbijrijden nog minzaam toegelachen ook.
Nu  ben ik weliswaar een vijfenzestig plusser, maar voor ‘ouwe zak’ heeft me nog nooit iemand uitgescholden. Tja, het moet ooit de eerste keer zijn zeker.
Ik wil maar zeggen: zo verschrikkelijk oud ben ik nu ook weer niet . En toch weet ik nog heel goed dat we bij ons thuis op de Broekkant in Lille, in de keuken maar één lichtpunt hadden. Ik herinner me ook nog dat mijn moeder moest strijken met ijzers die op de stoof opgewarmd werden. Wat later maakten we de eerste revolutionaire vooruitgang mee: in de lampenkap werd een fitting gedraaid, die aan de zijkanten twee stopcontacten had. Vanaf toen kon onze zondagse broek elektrisch gestreken worden. Als de lamp aan was tenminste.
En hoe afhankelijk zijn we in die paar decennia van de stroomvoorziening geworden! Hoe volkomen ontredderd blijven we achter als er eens – het komt gelukkig zelden voor – een panne is! Verlichting, verwarming, koelkast, diepvrieskast, wasmachine, droogkast, koffiezetter, magnetron, kookfornuis, domotica, alarminstallaties, verwarmende dekens, televisie en geluidsinstallatie, uurwerken en het hele computergedoe: alles draait op elektrische energie.
En krasse tachtigers fietsen je tegenwoordig op hun elektrische fiets fluitend bergop voorbij!
Sinds kort heb ik er ook zo een. Nee, helemaal niet omdat ik te oud ben voor een gewone! Ik had een heel goed excuus, vind ik: mijn vorige was weer maar eens gepikt. En als je dan een nieuwe aanschaft, ja, dan denk je toch eens aan de toekomst en je strammer wordende knoken.
Ik peddel door het Vlaamse landschap dat het een lieve lust is. Mijn autootje is sindsdien maar één keer meer van stal geweest. Zaventem vond ik nog wat ver voor de fiets.
En ik waarschuw jullie: blijf met die auto van jullie van het fietspad af als ik aankom!
                                                                 Chel Driesen