September 2013. Mijn vrouw en ik hadden gehoord van Levensloop, die 24 uren tocht voor het goede doel. Ze hadden nog iemand nodig om op zondagmorgen van 6 tot 8 uur te wandelen. “Dat is vroeg”, zeiden we tegen elkaar. “Maar we doen dat gewoon. Het is voor het goede doel en dan hebben we tegelijk een lange dag.”
Nu moet u weten dat we niet zo ver van het sportcentrum wonen. Ideaal om er met de fiets naartoe te gaan. In onze straat was het nog muisstil. Rond kwart voor zes fietsten we door de donkere Speelpleinstraat, aan de achterzijde van de atletiekpiste. Daar zagen we iets opduiken. Ik kan het niet anders omschrijven dan een warme gloed. Het waren de lichtjes van Levensloop. We zagen er heel wat mensen hun rondjes maken. Mensen met een hart voor het goede doel. Waarschijnlijk is het daarom dat we nu al elk jaar rond dat tijdstip inschrijven voor Levensloop. Om net dat moment mee te maken. Om ’s morgens vroeg in die donkere Speelpleinstraat plotsklaps dat licht te zien opduiken. Dit jaar zal het niet anders zijn.
Misschien is het ook wel ergens de essentie van Levensloop. Want als het in je huis donker is, kan je op de lichtschakelaar drukken en je ziet alles terug staan. Maar als het in je ziel of in je lijf donker is, als je ernstig ziek bent of iemand in je omgeving is ziek, dan is het niet zo eenvoudig om op een knopje te drukken, om het terug te zien zitten. Dan heb je mensen rondom je nodig. Mensen met een hart, die je terug een beetje licht kunnen geven. Om het met de woorden van Bobbejaan Schoepen te zeggen: “Zie ik de lichtjes van Levensloop, dan gaat mijn hart wat sneller slaan.”
                      Rudi Lavreysen