Vandaag stond ik tijdens het wandelen even stil bij de vriendelijke fietsers. Figuurlijk stilstaan natuurlijk, anders sta je als wandelaar voor aap. Eerst fietsten een paar bijzondere jongeren me voorbij. Met de juf naast of voor hen op de tandem. Ik kreeg vriendelijk een goedendag. Daarna een groep wielertoeristen met een gemiddelde leeftijd om u tegen te zeggen. Ze gaven me spontaan een hoofdknik.
Thuisgekomen hoorde ik dat de Fietsersbond vandaag, bij het echte begin van de lente, een nationale applausdag voor fietsers organiseerde. Ook toeval. De moedige fietser kreeg letterlijk een applaus. Want hij houdt niet alleen zichzelf, maar ook zijn gezondheid en de natuur in evenwicht.
En fietsen zorgt voor een humeur. Dikwijls een goed, maar soms een slecht. Aan zee knalde ik ooit, terwijl ik op het fietspad reed, met mijn fiets tegen een openvliegende autodeur. Ik vloog op straat. De mevrouw zei dat de wind de oorzaak was. Ik meende te zeggen: u denkt toch niet dat ik op mijn hoofd gevallen ben, maar dat was ik natuurlijk wel. Het deed voor mij, als fietser, even de deur dicht. Afijn, alles kwam goed. Maar dat kan niet iedereen zeggen. Daarom, ook van mij, een ferm applaus.
                                                                       Rudi Lavreysen