Luc Tuymans mag zomaar geen kunstwerk maken van een foto uit de krant. Ik vind dat raar. Ik vertel dadelijk waarom. Maar eerst dit. Onlangs arriveerde mijn ledenpakket van het Willem Elsschot Genootschap. Jawel, ik ben lid van een clubje van een dode schrijver. Mijn bewondering is dan ook groot. Het pakket zit vol boeken die de schrijver ook gehad zou willen hebben. Ik was helaas niet thuis toen het pakje arriveerde. Nu ja, pakje. In het postkantoor ging het zelfs niet over de balie. De mevrouw moest er een speciale deur voor opendoen. Net als de brave man of mevrouw van het koeriersbedrijf zal ze Elsschot wel vervloekt hebben. Zijn naam en afbeelding sierde de zware doos.
In het pakket zit ook een prachtig boek over Luc Tuymans en één met beklijvend werk van Jan Vanriet. Deze laatste vereeuwigde foto’s van gedeporteerden uit de Mechelse Dossin Kazerne. Met de passende titel Gezichtsverlies. Zelfs Poetin ging er onlangs naar kijken. De werken hangen nu in Moskou. De barbaar blijkt zowaar geen cultuurbarbaar te zijn.  
Ik wil maar zeggen. Beide gebruiken foto’s, zoals zoveel schilders. Net als schrijvers moet je ze laten doen. Ik zou er voor op straat durven komen.
                              Rudi Lavreysen