“Acht bergen”. Het is de titel van een boek waarin een jongeman na heel wat jaren in de stad, terugkeert naar de bergen van zijn kinderjaren. Een boek over vaders en zonen. Omdat we die zelf hebben, spreekt het me wel aan. Ook het terugkeren naar je kinderjaren is iets dat me boeit. Bovendien is het mooi geschreven, dat helpt altijd. Het lijkt me trouwens een ideaal boek om tijdens een vakantie in de bergen te lezen. Maar zelf heb ik niet zoveel met bergen. Al gingen we tijdens de zomervakantie, toen de mannen nog klein waren, wel eens naar landen als Oostenrijk. Tijdens die eerste trip bleek onze auto niet helemaal geschikt voor een bergomgeving. Het klimmen ging hem niet goed af. Bijzonder vervelend voor de mensen die achter ons reden. Wat me altijd zal bijblijven is die zwempartij in het bergmeer. In het midden van het meer lag een ponton. Daar zouden we naartoe zwemmen om er eens goed van af te duiken. Onze oudste dacht dat het hem wel zou lukken. Ik hoor het hem nog zeggen. Er hingen genoeg diploma’s in zijn kamer die het bewijs leverden. Ernaartoe zwemmen was inderdaad geen enkel probleem, net als het duiken. Maar bij de terugtocht gaf hij halfweg plots aan dat hij geen kracht meer had. “Ik kan niet meer”. Dat waren zijn woorden. We schoten allebei in paniek, maar het is me gelukt om samen met hem terug naar de kant te zwemmen. Een cursus als redder had ik nooit gehad, maar ik deed het ongeveer zoals ik ooit in een film gezien had. Terug aan de kant gingen we, ook zoals in een film, op onze handen en knieën zitten. Om uit te hijgen. ‘Dat doet we nooit meer’, zei ik. Hij kon er nog mee lachen.