Twee weken geleden spraken we nog met de Lommelse Imelda van der Heijden die borstkanker overwon, en volgend jaar de Kilimanjaro gaat beklimmen voor het Goede Doel. Dit weekend spraken we af met Ronny Vanhove, 61, wonende in de Frans Van Hamstraat, en terminaal kankerpatiënt. Niet zómaar, maar omdat de man het afgelopen jaar ook al meerdere knappe prestaties neerzette ondanks zijn ziekte, zoals de marathon lopen, de Dodentocht, en veel meer. Maar vooral  ook omdat hij zelf een positieve boodschap wil overbrengen.
Ronny, wat kan je ons vertellen over je ziekte? “Wel, vorig jaar werd bij mij lymfeklierkanker vastgesteld, en na onderzoek bleek het in die mate gevorderd te zijn, dat er niks meer aan te verhelpen viel… terminaal dus. Een serieuze klap in het gezicht uiteraard want daar sta je dan plots. Alleen, met een beperkt pensioen en de grote kosten die deze ziekte met zich meebrengt. Momenteel slik ik bv. 20 pillen per dag, niet om te genezen, maar om zo stabiel mogelijk te blijven. En dit lukt vrij aardig, want vorig jaar vertelde ze me nog dat ik kerstmis niet zou halen, en zie… het is alweer bijna kerstmis.”
Maar je bent niet bij de pakken blijven zitten vernemen we? “Inderdaad, na die eerste mokerslag heb ik mij snel herpakt en ga ik nu iedere dag wandelen en joggen. Iedere dag opnieuw. En ook niet altijd ‘zomaar’. Zo liep ik afgelopen jaar de Halve marathon van Eindhoven, de Dodentocht (binnen de 18 uur), de marathon van Barcelona (5 uur 37) en onlangs ook nog de Boslandtrail. En voor de komende maand staan er nog een viertal lopen gepland! Daaruit put ik enorm veel energie om toch nog door te gaan, want soms is het erg hard en moeilijk. Met mijn beperkt pensioen moet ik bv. sparen om degelijke loopschoenen te kunnen aanschaffen, maar het is vooral de eenzaamheid die me dikwijls parten speelt.”
Waarom wou je nu eigenlijk dit verhaal kwijt? “Wel, niet voor mezelf, maar voor al die andere mensen die met een of andere ziekte  opgezadeld zitten en het misschien niet meer zien zitten. Voor die mensen wil ik een positieve boodschap brengen, en hen proberen aan te sporen om, hoe erg je ook in de put zit, of hoe weinig tijd je nog hebt: maak er nog iets van, doe nog iets met je leven en probeer daar dan ook nog van te genieten. Kruip niet in je schulp, maar doe iets, en dat hoeven geen marathons te zijn, maar ga bv. in een biljartclub of kaartclub, zoek andere mensen op… Probeer je zoveel mogelijk te verzetten tegen enerzijds je ziekte, en anderzijds tegen negatieve gevoelens. Ook wil ik van deze gelegenheid gebruik maken om al die mensen die ik op mijn dagelijkse loopttocht naar en door de Sahara tegenkom en die, als is het maar eens vriendelijk goedendag zeggen  of knikken, te danken voor deze kleine dingen des levens, deze kleine attenties!”
En zo hebben we weer een pakkend, en moedig verhaal van een fijne Lommelaar die we hopelijk toch nog geruime tijd in ons midden mogen hebben.
Kent u misschien nog mensen in uw familie- of kennissenkring, of in uw straat of wijk, die ook iets ‘bijzonders’ gedaan hebben of doen, voor zichzelf of voor een ander, laat het ons weten, en dan geven we ook hen een forum alhier! Mailen hiervoor kan aan internetgazet.lommeltelenet.be. (Foto en interview Jan Buyens)