Valerie Creemers en Bart Sannen reden als duo de Race Around the Netherlands, een ultrarace van 1950 kilometer langs de grenzen van Nederland. Vandaag deel 3, het slot.

Vrijdag 3 mei: Stein – Venlo - 187km
Vrijdagochtend 5u, gaan ze finishen? Valerie heeft er alleszins zin in, tot ze haar kleding aandoet. Alles is nog kletsnat! De zadelpijn is ook wel echt immens en met die natte zeem zal het niet veel verbeteren. Ze vertrekken in de gietende regen en Valerie krijgt het al meteen koud. Was ze al warm dan? Op de eerste echte 'berg', de Gulperberg, moet ze al van de fiets stappen. Ze had niet het goede verzet gekozen voor de steile bergjes, maar dat wist ze op voorhand. De Cauberg, geen probleem. Maar dan de Keutenberg. Ze moet al redelijk snel te voet, Bart rijdt voorop. Vanaf dan heeft ze een tiental minuten een totale black-out. Ze valt blijkbaar tegen een muur - haar vierde val deze race - en is helemaal onderkoeld. Een vriendelijke meneer haalt haar binnen, geeft haar warme kleren en zet haar bij een vuurtje. Het vergt Bart heel wat moeite – drie keer de Keutenberg op en af fietsen! – om het huis te vinden waar Valerie zit. Bijna geeft Valerie op, maar Bart haalt haar over om even op te warmen, de kleding te laten drogen bij het vuurtje en een megaschranspartij te bestellen bij Takeaway, met broodjes, frieten, nacho's en smoothies. Ze eten alsof ze al dagen niks meer hadden gegeten. Volledig bekomen beslissen ze rond 12u – het miezert nog een beetje – het erop te wagen om de volgende klimmen te doen. Deze gaan redelijk goed, mede door steunende berichtjes van een dothunter, zodat ze weer een punt hebben om naar uit te kijken. Ze slaan een babbeltje met haar en boeken het volgende hotel. Finishen zal toch niet lukken die dag, dus ze beslissen, na een zotte-snoetenfoto aan het drielandenpunt in Vaals (foto boven), tot Venlo te rijden en een goei hotel te boeken, met aparte kamers, een bad én ontbijt. Een luxe-momentje op de laatste avond mag toch wel!

Zaterdag 4 mei: Venlo – Amerongen - 120km
Na een uitgebreid ontbijt beginnen ze aan de laatste 120 kilometer tot de finish. Maar oh my god, wat is dit? Ze kunnen geen van beiden de eerste twee uur op hun zadel zitten van de zadelpijn. Enkele keren rechtstaand trappen en dan uitbollen gaat nog net. Met de tweede fietsbroek erover gaat het wat beter. Valerie neemt wat pijnstillers, maar wordt er wat groggy van. Om die groggyness tegen te gaan neemt ze de tweede portie pre-workout die ze bij had voor noodgevallen, maar dat vindt haar maag niet zo best. Die stuurt de maaginhoud er meerdere keren uit, en accepteert ook geen nieuw eten. Dat was dus geen goed idee. Op de koop toe rijdt Bart maar liefst vier keer plat, wat wel goede rustmomentjes voor Valeries maag geeft. "Elk nadeel heb zijn voordeel", zegde Johan Cruijff wel eens. Wel ja, af en toe. Ze hebben gelukkig ook een heerlijke rugwind, zodat de kilometers toch nog redelijk vlot beginnen af te tellen. Nog 100, nog 80, nog 50, nog 10, nog 4,4, nog 1,11,... JAAAAAAAA! Ze hebben het gehaald en zijn terug bij de Proloog in Amerongen! En hun topsupporters staan hen op te wachten. Ze krijgen een mega applaus van iedereen die er zit! Ze drinken na acht dagen hun eerste biertje mét alcohol, samen met een broodje kroket. Kan het nog Hollandser?

Wat een avontuur was dat! Wat een ups, wat een downs, zowel fysiek als mentaal. Wat een fijne berichtjes van zoveel mensen. Wat een fijne dothunters en dotwatchers. Wat een fijne onbekenden die zo vrijgevig zijn en zo graag helpen. Dit smaakt naar meer!
(Bijdrage Valerie Creemers)