Het was een mopje vroeger, als je met de trein in Geel passeerde. “Nu moet je even gaan rechtstaan”. “Hoezo? Rechtstaan?” “Ah ja, anders heb je in Geel gezeten.” Toch gek, met de zottekes van Geel werd gelachen, maar het is eigenlijk enorm waardevol, die thuisverpleging van psychiatrische patiënten.
Toen onze oudste afgelopen week met de trein van Geel kwam, werd deze zoals altijd in Mol een stukje kleiner gemaakt. Als haringen in een ton zaten en stonden ze in het overgebleven gedeelte trein zonder airco. Maar de conducteur had humor. Deze woorden klonken door de luidsprekers: “Beste reizigers, welkom in het sardineblikje richting Hamont. Deze trein stopt nog in Lommel, Overpelt, Neerpelt en eindstation Hamont. En het is inderdaad warm, daarom doet de airco het niet.” Toch wel sjiek en solidair.
Een andere conducteur, Armand Trippaers uit Hasselt, stelde ook een sjiek gebaar. Omwille van zijn pensionering deelde hij chocolaatjes uit aan de reizigers die hij, na twee jaar op dezelfde lijn kaartjes te hebben geknipt, goed kende. “Het waren de beste twee jaren van mijn leven”, vertelde hij op TV Limburg. Hij werd er terecht voor geknuffeld. Ik smolt zo’n beetje voor tv. Net als die chocolaatjes waarschijnlijk.
              Rudi Lavreysen