“Ik ben op mijn zestiende begonnen met crossen,” vertelt André. “Maar toen kwam er een wet die voorschreef dat je minstens 18 moest zijn. Daardoor moest ik een jaar stoppen. Op mijn achttiende ben ik opnieuw gestart, in de 500cc-klasse.” Zijn jongere broer Jean-Pierre (68) pikte in: “Ik begon op mijn zeventiende. Ik heb ook samen met onze André gereden, maar dat weet niemand, want ik reed altijd achteraan,” grapte hij. Remi (65) volgde wat later en reed eveneens 500cc.

André Vromans kende de grootste successen: in 1975 werd hij wereldkampioen 250cc bij de U21. Vanaf 1977-78 begon hij grote prijzen te rijden. Zijn absolute topjaar was 1982, toen hij vicewereldkampioen werd in de koningsklasse 500cc, slechts op enkele punten van de Amerikaan Brad Lackey. André bleef actief tot 1989 en sloot zijn carrière af in de 250cc.

Het motorcrosstalent zat duidelijk in de familie. Vader Henri Vromans stond ook jarenlang aan de start. “Hij heeft zelfs nog samen met onze André gereden,” vertelden de broers. “Op een bepaald moment zei hij: ‘Als onze André mij voorbijrijdt, stop ik.’ En dat heeft hij ook gedaan. Hij was toen 43 of 44 jaar.” Ook nonkel Frans Oeyen (90, links op foto 2 onder) was aanwezig op de bijeenkomst. Hij was jarenlang de vaste mecanicien van de broers en hun vader. Hij genoot zichtbaar van het weerzien.

De broers herinneren zich ook hoe belangrijk sponsors waren. André reed aanvankelijk op Husqvarna, maar stapte later over naar KTM via Jaak Vanvelthoven. “Alleen hadden ze de eerste maanden geen 500cc beschikbaar,” vertelde hij. “Ik had mijn motor al verkocht en moest hem zelfs terug lenen om toch te kunnen rijden.”
Onder de aanwezigen waren ook hun broer Walter en zus Ingrid. Enkel hun zus Maria kon er niet bij zijn wegens ziekte. Toch was de opkomst groot en werden er veel oude herinneringen bovengehaald aan de crossdagen van vroeger en de hechte sfeer onder de supporters.
Het werd een warme en nostalgische avond, waarbij de Lommelse motorcrossgeschiedenis nog eens helemaal tot leven kwam.