In onze reeks ‘Welkom in Lommel’  spraken we met Delfien Vierstraete, een dame met geboortejaar 1984 die in 2003 haar geboortestad, Kortrijk, verliet voor Lommel. Ondertussen woont ze hier ongeveer even lang als dat ze in haar geboorteplaats woonde, en graag laten we haar aan het woord! Van het ‘gejaagde’ Kortrijk, naar het ‘chille’ Lommel, zoals ze het zélf zegt.
Waarom heb je Kortrijk verlaten Delfien?
Wel, zoals dit voor vele anderen het geval zal zijn… de liefde. Ik heb mijn toenmalige partner leren kennen via het web toen ik amper 16 was, en toen ik 19 was kon ik aan de ‘lokroep’ van de liefde niet meer weerstaan, en ben ik naar Lommel verhuisd. Dat was toen zeker de beste optie, aangezien mijn partner hier zijn job had, en ik behalve mijn ouders dan toch niet écht veel moest achterlaten.
Eenmaal hier, hoe is het dan verder gelopen?
Ik heb eerst een tijdje gewerkt in de Alma, maar momenteel ben ik volop zoekende naar een nieuwe job, liefst iets als administratief medewerkster. En dan is er ook mijn zoon gekomen, Xander, en dat heeft nog meer bijgedragen tot het ‘me thuis voelen’ in Lommel.
Ja, want was eigenlijk je eerste indruk van onze stad?
Toch een klein beetje als een cultuurshock, van een iets ‘grotere’ stad naar het toch wel landelijke Lommel. Maar anderzijds voelde het ook wel allemaal ‘juist’ aan, en was ik hier zeer snel ‘op mijn gemak’. Alles was hier véél rustiger, chiller, veel meer natuur en gezelligheid. De vele terrasjes toen rond het marktplein, de Sahara, zeker twee van de zaken die onmiddellijk opvielen voor mij.
En wat was je eerste indruk van de ‘Lommelaar’?
Die was ook erg tof. Bij ons in Kortrijk werd er met de buren weinig of niet gesproken, hier heb je dat nog wél. Ook in het verenigingsleven waar ik dan terecht kwam, voelde je direct die warmte, die aanvaarding. Ja hoor: een Lommelaar is een bijzonder warm en gemoedelijk mens!
Waar ben je gaan wonen toe je hier aankwam?
In de Frans Van Hamstraat, en daar zag ik al direct het lokaal van de Harmonie ‘Hoop in de Toekomst’. En aangezien ik zelf ook muzikante ben (ik speel de dwarsfluit), wekte dat onmiddellijk mijn aandacht. In eerste instantie twijfelde ik nog wel wat, had zo een beetje het gevoel van ‘dat gaat wat te ouderwets zijn voor mij’. Maar éénmaal dan toch de stap gezet ben ik er blijven hangen, nog steeds, en is dit echt de max! Ook mijn zoon is ondertussen lid geworden, hij zit in de drumband. Trouwens, onze Xander speelt ook voetbal hier in Lommel, eerst bij Kattenbos, nu bij Lutlommel: hij is dus ook al een ‘échte Lommelaar’ geworden!
Is er toch iets dat je mist uit Kortrijk?
Niet echt, alleen misschien het rijkere culturele leven. Waarmee ik géén afbreuk wil doen aan het prachtige cultuurcentrum hier in Lommel, maar in Kortrijk had je véél meer verenigingen zoals een operettegezelschap, de Kortrijkse Revue, enz… Maar dat is dan ook het enige… Ik zou zeker niet terug willen, ik voel me hier goed, mijn zoon ook, dus er is geen enkele reden om terug te keren!
Nog een boodschap voor onze lezers?