Wat mijn hoogtepunt van het festival was, vroeg iemand me op de laatste avond van het gezelligste muziekfeest ter wereld. ‘Wat een rare vraag’ was het eerste wat in me opkwam. Het hele festival was een aaneenschakeling van hoogtepunten. Zeker nu ik het festival van binnenuit mag meemaken, is dat ene weekend in het jaar het orgelpunt waar een heel jaar naartoe gewerkt wordt, met een crescendo en accelerando aan het einde. Dit slotakkoord is gewoon een climax van begin tot einde.
Drie seconden later wist ik wel wat mijn persoonlijke hoogtepunt was. Ik kreeg dit jaar de kans om een avondvullende show te creëren rond publieksparticipatie en ik ben daar als een kip zonder kop in gesprongen, zoals dat vaak gaat met nieuwe creatieve ideeën. Het besef dat dit een sprong in het diepe is, komt pas later, als er budget moet gevonden worden, als het logistieke het creatieve dwarsboomt, als er artistieke keuzes gemaakt moeten worden, als er eenzaam en saai bureauwerk bij te pas komt… Gelukkig komt eerst het enthousiasme en dan de realiteit!
Dankzij het geweldige team en de energieke interactie tussen de jongeren, coaches en de EMJ-crew zijn we er wonderwel in geslaagd, maar het bleef spannend tot het einde en dat moment was mijn hoogtepunt. Vijf minuten voor de show begint, kan ik loslaten. Daarvoor liep ik nog met van alles in mijn hoofd rond: die ene groep zit nog niet op het podium, ik heb mijn micro niet getest, we hebben geen generale repetitie gedaan, weet iedereen wel waar en wanneer hij/zij moet opkomen en wat ze moeten zeggen, hoe gaat het publiek reageren, gaat er publiek zijn, hadden we toch niet beter zus of zo…
Tot plots het besef binnen sijpelt dat er niets meer aan te doen is. Que sera, sera! Het zal zijn, wat het is. Ik voel me omringd door professionals, die dit vanuit dezelfde passie doen en ik weet dat we er helemaal klaar voor zijn. We hebben samen een fantastisch creatief proces doorgemaakt, waarin mensen op het juiste moment hun verantwoordelijkheid opnamen, niet omdat het moest, maar gewoon omdat het goed aanvoelde. De show is in handen van mensen met bakken talent, goesting en durf. Dus: ik kan en mag loslaten. Het komt goed. Alles komt altijd goed. Dat besef is een heerlijk gevoel en de rest van de avond is gewoon genieten.
En dan was dit nog maar één radertje in het geheel van het EMJ. Het ging nog drie dagen verder en ook dat was genieten. In deze organisatie valt altijd alles in zijn plooi en dat komt omdat voor de vrijwilligers niets te veel is. Ze gaan altijd tot het uiterste. Elk klein of groot probleem wordt aangepakt en iedereen helpt elkaar. Er wordt geen energie verspild aan gemopper of gezeur; neen, we nemen het in handen. Iemand vatte het zo samen: “Twee telefoontjes zijn bij het festival voldoende om iets op te lossen.”
In een wereld waarin steeds meer opgeroepen wordt tot vervreemding van elkaar en waar angst de drijfveer van de politiek lijkt te worden, is het EMJ een baken van hoop. Dat die boodschap van “alle Menschen werden Brüder” zo veel mogelijk mensen als muziek in de oren mag klinken!
Schol.
Jan Verheyen