Laatst was er iets mis met mijn telefoon. Hij wilde niet opladen, het scherm haperde… misschien had die keer dat hij uit mijn hand glipte toen ik in bad zat er ook wel iets mee te maken. Ik wilde hem nog niet meteen ten dode opschrijven maar zaterdagavond ging ie definitief op zwart. Na een moedige strijd is mijn dierbare lulijzer van me heengegaan.
Hij was meer dan een telefoon. Hij was mijn geheugen, mijn gids, mijn levenslijn met verre of nabij vrienden. Mijn wekker, agenda, sociale contacten, mijn horloge, zaklamp, spaarpot, pooltafel, bibliotheek en radio… Dertig jaar geleden had je een ruime garagebox nodig om alles te stockeren met wat nu in je broekzak past. Ik voelde me een beetje geamputeerd. Via mijn laptop liet ik mijn directe omgeving even weten onbereikbaar te zijn. Geen nood. Het was zaterdagavond. Filmpje, dekentje, zetel… Onbewust zocht mijn hand in het niets om snel even op te zoeken hoe die acteur ook weer heet. Oh ja, mijn alwetend orakel, dat was hij ook. Alle vragen waar je anders een halve nacht over lag te piekeren beantwoordde hij in een paar klikken. Na de film wil ik nog even kijken of…nee. Ineens besefte ik hoe verslaafd ik aan die stomme mobiel ben. Hoe vaak ik geneigd ben om rap iets op te zoeken om dan anderhalf uur later weer tot de orde van de dag over te gaan. Ik durf zelfs al eens midden in een gesprek… ja echt. Mea culpa.
Ik moet helemaal niks zeggen over het telefoongedrag van jongeren. Als ze mij laten doen - en dat doen ze doorgaans ook - zit ik de hele dag met mijn snuit op het schermpje. Op zondag sloeg de cold turkey helemaal toe. Ik belde niet en werd niet gebeld, gemaild, geappt of verleid tot een potje Wordfeud. Geen bliepje dat mijn aandacht opeiste, geen snel kattenbelletje voor de afspraak van morgen.
Ik ben er even niet. Eigenlijk is dat ook wel eens lekker. Er even niet zijn. Onbereikbaar, alleen voor wie binnen bereik is. Eventjes dan. Want als een junkie kan ik niet wachten tot mijn mobieltjesdealer open gaat en zo snel ik kan zal ik weer bereikbaar zijn. Behalve voor de wereld rondom mij.
Claudia Nieuwenhuizen