Iedereen kent IKEA en zijn meubelbouwpakketten "waarin altijd een schroefje ontbreekt". De anonieme heeft in zijn leven al menig IKEA-kastje gemonteerd: nog nooit een schroefje gemist. Zet dat indianenverhaal dus gerust bij al die andere op het 'urban legend'-schap.
Dat schap brengt me naadloos bij de voorloper van IKEA. Wie kent de boekenrekjes van Tomado nog? Een halve eeuw geleden, toen de psycholoog van het PMS de toen nog jonge anonieme een gewéldig studietraject voorspelde - (haha, hij moest eens weten hoe het afgelopen is) - stapte de proactief apetrotse vader van de anonieme naar de Tomado-winkel om alvast een Tomado-boekenrekje te kopen en dit boven de studeertafel te hangen waar de komende tien jaar ongelofelijk harde intellectuele arbeid verricht zou worden. Tja... Nu ik eraan terugdenk: in die context werd overigens ook een encyclopedie aangeschaft. Die paste helaas niet in mijn rekje, zelfs niet in 10 rekjes. Nuttig was mijn rekje wél. En praktisch. Demonteren in een handomdraai. Elders ophangen in twee handomdraaien. Zelfs doenbaar voor een anonieme met twee linkerhanden. Ontelbaar zijn de verhuizingen en de nieuwe bestemmingen van mijn rekje. Op al mijn Leuvense koten en in haast elke kamer van ons huis zullen archeologen later sporen vinden van de vier haarfijn op de juiste plaats geboorde gaten-met-plug in de muur. Maar uiteindelijk belandde mijn Tomado-boekenrekje jaren geleden op de rommelzolder, toen mevrouw anonieme het 'onding' (?) beu gezien was.
Het toeval wil dat de Tomado-boekenrekjes opeens opdoken in een cursus kunstgeschiedenis die de anonieme onlangs volgde. Schijnt industrieel erfgoed te zijn. Postmodernisme of zoiets. Vintage ook, tegenwoordig. En een mevrouw in de cursus beweerde zich de pleuris te zoeken achter zo'n rekje.
De deal was snel rond: zij het rekje en immens gelukkig, de anonieme een goeie fles wijn.
Gisteravond vroeg ik haar of mijn ouwe trouwe Tomado intussen al in gebruik is. Neen, hij ligt 'voorlopig' op de rommelzolder…
Komend weekend maak ik die fles eens open. Voor ik me bedenk en mijn vintage terugvraag … en weer op mijn eigen rommelzolder leg.
De anonieme grommelaar