Zjang hit slêcht nows gekrege van den dokter - en hij dinkt in z’n ège: Ich gui nog mer es biechte. Koad kan’t zeker nie.
Mer dä’s aal zoe lang geleje, en dò is seent ’t ieën en ’t ander veranderd. Lüstert…
En had ullie goe eh!
Tot tekomede mondig!
(Fons Tuyaerts)