Die ochtend in het global office van het Witte Huis:
Pumrt: “Ik zit hier nu 100 dagen. Nu is het wel eens tijd voor een snoepreisje, niet?”
Raadgever: “Dat is goed, mijnheer de president. Wat dacht u van de UK? Dat staat meestal als eerste op het programma van een nieuwe president.”
Pumrt: “Zijde gek?! Die praten zo raar en daarbij: wat hebben die mij te bieden? Ik dacht eerder aan het Midden-Oosten. Ik heb daar nog wat zaakjes te doen: een golfbaantje ergens in de woestijn. Dan is dat en passant geregeld."
Raadgever: “Maar wordt dat niet een beetje belangenvermenging?”
Pumrt: “Niet zagen hé. We leven in het kapitalisme; ik weet waarom het draait. Gij zijt zo ‘ne stommerik die werkt voor een maandloontje; gij snapt dat niet. Ik wel, want ik ben intelligent, heel slim. Maar even iets anders: die van Qatar hebben mij ook uitgenodigd en willen me een nieuwe Air Force One cadeau doen. Goed hé, die weten daar hoe het werkt.”
Raadgever: “Oei, dat ligt moeilijk.”
Pumrt: “Begin niet weer! Ik mag die wel houden hé! Dat zou toch fijn zijn voor Baron. Dan kan hij nu en dan eens een citytripke doen als hij groot is. Die jongen heeft echt wel extra beenruimte nodig.”
Raadgever: “Ja, maar wat willen die Qatarezen in ruil? Want niets voor niets in het kapitalisme. Dat ruikt echt wel naar corruptie.”
Pumrt: “Oh, dat is een schoon woord: corruptie. Daar hou ik wel van, hou ik wel van.”
Raadgever: “Dat kunt u toch eigenlijk niet maken. Ik zou daarmee oppassen.”
Pumrt: “En ik zou maar oppassen dat ik u dadelijk niet ontsla! Ga maar eens langs bij mijn grote vriend Noël, dat is mijn minister voor ontslag en die is zo goed: die ontslaat zelfs zichzelf! Die is echt goed, heel slim. Misschien krijgt ge nog een Tesla als ontslagpremie; hij heeft er nog een paar op overschot staan op het moment. Prachtige auto. Prachtig.”
Raadgever: “Dus u gaat naar Qatar?”
Pumrt: “Tuurlijk. Ik wil dat vliegtuig!”
Raadgever: “Daar gaat veel kritiek op komen. Hoe gaat u daarmee om?”
Pumrt: “Zoals altijd: ik schiet de bal gewoon terug. Ik doe mijn ding, steek dat vliegmachien in mijn zak en beschuldig de criticasters zelf van corruptie. Ik kom daar wel mee weg, want de ene helft van mijn kiespubliek weet niet eens wat corruptie is en vindt het tof dat ik anderen beschuldig en de andere helft vindt corruptie ook een mooi woord. Die zijn heel slim, heel slim. Echt waar. En ik ben een genie. Geniaal.
Raadgever: “Oké dan. En Saudie-Arabië. Wat doen we daarmee?”
Pumrt: “Ah ja, daar wil ik ook naartoe! Die hebben veel geld! Ze willen wapens van ons kopen. Geen idee wat ze daarmee willen doen, maar dat doet er niet toe. Doen we! Ik word de beste vriend van die prins daar. Ik geloof oprecht dat we elkaar graag mogen.”
Raadgever: “En Israël?”
Pumrt: “Nee, nu efkens niet. Die zijn nog niet klaar met de sloopwerken in Gaza. Ik kan nog niet starten met mijn nieuwe vastgoedproject ‘Playa Gaza’.”