Morgen vieren de Duitsers Rosenmontag. Het is een jarenlange gewoonte dat ik dat op de trein vier met mijn treingezellen. Die maandag, die vlak voor aswoensdag valt, is zowat het hoogtepunt van alle carnavalsvierders. Op de trein vieren we dat uiteraard beperkt. Niemand komt verkleed, want na een werkdag kan je je moeilijk nog eens snel omkleden. Het is de bedoeling om met de treingezellen bij te praten bij een biertje, wijntje of iets fris.
Maar de tijden zijn veranderd. Waar we vroeger met acht waren, zijn we nu nog maar met twee om Rosenmontag te vieren. De anderen zijn ondertussen op pensioen, hebben ander werk gevonden, dichter bij huis of met een bedrijfswagen waardoor het treinabonnement niet meer nodig is. En met de opkomst van smartphones en tablets heb ik het sociaal contact op de trein zien verminderen. Vroeger werd er al eens sneller gepraat met iemand die je niet kende. Maar met smartphone of tablet heb je dat contact niet meer nodig om de tijd te verdrijven. En ik geef toe dat ik ook tijdens de treinrit op mijn schermpje kijk.
Gelukkig zijn ze er nog, de groepjes treingezellen die mekaar al jaren kennen. En vaak hebben ze dan ook goede contacten met de treinbegeleiders. Zo zag ik enkele weken geleden een groepje pendelaars uit de omgeving van Herentals een gesprek aanknopen met een treinbegeleider die ze al lange tijd niet meer gezien hadden. Er werd over en weer geïnformeerd naar wat er de voorbije weken gebeurd was. En met Valentijn in het vooruitzicht gaf de treinbegeleider nog een tip. Hij deed mee aan een poëzieavond op 18 februari in café Libro in Westerlo. Het zou nog een mooie titel geweest zijn voor een Suske-en-Wiske-album:”De tedere treinbegeleider”.
De poëzie-avond moet ik aan me laten voorbijgaan. Maar de traditie van Rosenmontag wordt ook dit jaar in ere gehouden. We spreken af wie er wat gaat meebrengen om te eten en te drinken. En waarschijnlijk zal het menu er net zo uit zien zoals op de foto van vorig jaar... (foto boven).
Gert CUPPENS