Stel, je geeft een feestje. Je bent jarig of zo. Je nodigt een heleboel mensen uit. Het belooft echt een te gekke avond te worden. Iedereen is er. Ook die ene kennis die het de laatste tijd nogal aan het uithangen is. Hij slaat zijn vrouw en kinderen en heeft met iedereen ruzie. Niemand wil met hem aan de bar of op de dansvloer staan. Hij maakt met veel tamtam zijn entree, palmt de ruimte in en de stemming daalt zienderogen. Net als vorig jaar. Iedereen vergeet te dansen en de gesprekken gaan vooral over politiek. Gezellig is anders.
Ik mis het oude songfestival. Met je pyjama, puntenlijstjes en pelpinda’s bij de buis. En later, een huis vol vrienden, glitter, cava en tapas. Gezellig een beetje discussiëren over de jurk van die Deense of de valse noot van Malta. Onschuldig. Niks politiek. Ok, Cyprus en Griekenland tennissen altijd ‘douze points’ naar elkaar en hier en daar werd er wel eens een statement gemaakt, maar nu? In een weggefilterd fluitconcert klinkt de aanklacht tegen een vreselijke massamoord. In elke stem, gekocht of niet, een pro of een contra.
Meer nog dan naar de geflipte acts met vliegende micro’s, gillende keukenmeiden en heel veel bloot vlees, meer nog dan naar de bijzonder flauwe presentatie, meer nog zelfs dan naar de snedige commentaren van Peter Van de Veire, heb ik naar het hele circus rondom het Eurovisiesongfestival gekeken. Wat het teweeg brengt. Hoe het de gemoederen verhit. Iedereen vindt er wat van. Van de deelname van Israël, van het puntensysteem, van de tele-voting, de vriendjespolitiek,… Ondertussen gaat het al lang niet meer over de liedjes.
Hoe harder ze bij de EBU proberen om er geen politieke arena van te maken, hoe erger het wordt. Elk zorgvuldig uitgekozen beeld dat ze de wereld insturen, elke poging om het protest weg te filteren, is per definitie een stellingname. Het grootste podium ter wereld is een heel glad en dun ijslaagje geworden.
Stel, je geeft een feestje. Je bent jarig of zo. Maar na vorig jaar en het jaar daarvoor, begin je te twijfelen of je het nog wel moet doen. Misschien moet je maar es overwegen om het in je eentje te vieren, met een dekentje en een zielige film.
Claudia Nieuwenhuizen