Er hangt iets in de lucht. Iets van hoop. Als je goed luistert, hoor je in de verte al getrommel. Tuba’s, trompetten, violen, klaroengeschal! Het geluid komt dichter en dichter en met elke meter lijkt het aan te zwellen tot feestelijke apotheose.
Vijf dagen lang komen jonge muzikanten op het Europees muziekfestival in Pelt ons weer tonen wat betekent om samen te spelen. Broederschap, het beste uit jezelf en elkaar naar boven brengen, samen schoonheid creëren en even helemaal opgaan in de kracht van de muziek.
Er gebeurt iets als de dirigent aftikt. Dat moment, vlak voor de eerste noot gespeeld wordt, is er een soort onhoorbare klik. De wereld staat even stil en er wordt een deurtje geopend naar een andere plek. Een nieuw verhaal in de taal van snaren, koper, hout, waarin je jezelf even vergeet of juist tegenkomt. Een verhaal zonder woorden, maar van gevoel, van passie.
Wie een instrument bespeelt, weet dat je die taal niet zomaar leert spreken. Dat vraagt nogal wat. Tijd, geduld, doorzettingsvermogen (ook van je omgeving). Pijnlijke vingers, lippen en oren in het begin. Maar wie doorbijt en dat ook nog eens samen kan doen, beleeft iets wat je gerust magie mag noemen. En als je die magie dan ook nog eens mag delen met een publiek, dan is het helemaal een feest!
Vijf dagen lang zullen orkesten van Colombia tot Litouwen u en mij trakteren op hun verhalen, hun magie. In de verte kan je het al horen. Het hangt al in de lucht.
Claudia Nieuwenhuizen