Het had een knus avondje moeten worden, met hapjes en puntenlijsten, met meningsverschillen over een liedje en vooral met heel veel ouderwetse gezelligheid. Het werd een kouwe kermis vol politiek gelazer, een discutabele diskwalificatie, nepapplaus en een kapotte trofee. Zoals elk jaar roept dat songfestival mensen op om het grondig met elkaar oneens te zijn, maar nooit eerder vond ik de sfeer zo grimmig, zo on-eurovisie.
Het feestje van verdraagzaamheid en een overdosis glitter kreeg dit jaar wel een erg zurig randje. Wat me -naast alle heisa rond Israël en Europapa- nog het meest trof, waren de ongezouten commentaren over de LGBTQ’ers in de lezersrubrieken van de krant. Woorden als ziek, freak en verbanning naar een soort leprakolonie zag ik voorbij komen. Mijn mond valt open van verbazing. Je dacht dat de hele discussie onderhand wel klaar was. Dat we het er over eens waren dat je mag zijn wie je bent en (mits wederzijdse toestemming en meerderjarigheid) mag slapen met wie je wil. Ja toch? Nee dus! Gay is ok, als het maar niet té is, vond iemand. Dus, blijkbaar is er ergens een graadmeter, een ijk, waarin de mate van een geaardheid of identiteit aan moet afgemeten worden. Ook vandaag de dag is er niet veel nodig om mensen op de kast te jagen. Een jas gemaakt van de petticoat van je oma en een roze rokje uit de Wibra, that’s all it takes. Waarom is dat anno nu nog zo choquerend? Hebben David Bowie, Grace Jones, Marlène Dietrich, Elton John en Madonna niet al veel eerder met de gender-grenzen geflirt? Conchita Wurst was heus niet de eerste bebaarde man in een jurk. Menig profeet, veldheer, Griekse wijsgeer of ayatollah deed het hem/haar voor. Met iets minder lipgloss en lovertjes weliswaar. Maar met ook een hoop drama.
Het had een feestje moeten worden. Helaas. Het laatste fluitconcert wordt weggefilterd. De camera draait strategisch naar een mooier tableau terwijl ze net buiten beeld de scherven van de glazen microfoon bij elkaar vegen. Symbolischer kon het dit jaar niet eindigen.
Editie 68 mag snel vergeten worden. Laten we het volgend jaar nog eens proberen, in neutraal Zwitserland. Misschien dan met een lachband om de zurigheid te maskeren.