Anderhalf jaar geleden hebben we hier een stukje afgegrommeld over de steenmarter die ongemerkt op mijn zolder was binnengedrongen en daar al een paar weken bezig was zijn appartement in te richten in de rotswol bovenop de kleinste slaapkamer. Met zijn eigen voorraadkamer: overal eieren van bij de buurman, een allicht zelfgevangen duif, een halve sandwich, een paar afgekloven beentjes en meer van dat fraais. En een meter verder begon ook zijn pies- en kakhoek "vaste vorm" te krijgen… Om een lang verhaal kort te maken: we hebben – grommelend of wat dacht u – al die indertijd eigenhandig getimmerde schrootjes en al die eigenhandig aangebrachte rotswol moeten slopen en afvoeren. Veilig ingepakt in overall, kap, veiligheidsbril, stofmasker, handschoenen. Tjonge. Stinken! En zweten! En dan nog een week of twee in het hele huis belegerd door van die dikke vieze vliegen die… Enfin, ik bespaar u de details. We hebben het overleefd, we voelen ons intussen weer proper en we kunnen er alweer mee lachen.
Waarom kom ik hier nog eens op terug? Vorige week of zo las ik in de Internetgazet iets over de gemiddelde wachttijd voor een sociale woning. Vier jaar en nog iets. Dat doet me eraan denken: aan de overkant van de straat staat zo'n sociale woning leeg. Al vijftien (15) maanden! Leeg. Onbewoond. Wachtend op renovatie. Het onkruid staat een meter hoog en groeit intussen ook binnenshuis, vrees ik. En twee, drie maanden geleden viel mij op dat de kauwen daar ijverig bezig waren een nest te bouwen: ze hebben daar een ingangetje onder het dak gevonden. De anonieme grommelaar was zo goed om daarover een mailtje te sturen naar Kempisch Tehuis, "want die beesten, die maken daar iets klaar" (weet ik intussen uit ervaring). Ik werd vriendelijk bedankt en ze zouden het in het oog houden... Tja. Intussen is er nog een tweede nest bijgekomen, in de schoorsteen. Volgens mij gaan de jonge kauwen straks uitvliegen. En die van het Kempisch Tehuis zullen wat tegenkomen, vrees ik… Als ze er tenminste nog ooit aan beginnen.
De anonieme