Neerpelt

Leerrijk, die Internetgazet. Allez, soms toch. Neem nu dat artikel 'Ten strijde tegen de hondendrol'… Gewoon die hondendrol per post terugsturen naar het baasje. Op het eerste gezicht een prima idee. Maar in mijn fantasie zie ik meteen ook Postsorteercentrum X in Antwerpen waar een vreemde geur hangt… Van pakweg 100 drollen op weg naar de respectievelijke baasjes van al die drolproducenten. Owee als ze daar weer eens een paar dagen staken, dan is het er daarna helemaal niet meer te harden.
Ik moet ook denken aan de postbode op z'n fiets die voortaan niet alleen op zijn hoede moet zijn voor al die viervoeters met een aangeboren facteurfobie of facteurhaat. Als 'stank voor dank' mag ie dat spul ook nog in die tas onder zijn stuur én onder zijn neus meevoeren. En dan die envelop vastpakken en in de brievenbus wrikken. Hopelijk scheurt ze niet open…
Als je het mij vraagt: die drollen, da's niet eens het ergste. Niet te filmen wat ik in mijn voortuin aantref. Van lege chipszakken over blikjes die naar het schijnt voor vleugels zorgen, tot pizzadozen (meestal, maar niet altijd, leeg). Een ruitenwisser lag er ook al eens. En gisteren nog een plastic verpakking van roomhoorntjes. Boni. Uit de Colruyt dus. Tja. Losers die blijkbaar wél al fietsend een pizza kunnen verorberen, maar verstandelijk en fysiek niet bekwaam zijn om die doos tot thuis mee te dragen… Dan nog liever een hondendrol voor mijn heg.
De anonieme