Dertien jaar was het geleden dat het nog zo sneeuwde en vroor. Vier dagen aan één stuk tekende Ukkel ‘min tien’ op. In de basisschool waar het hier over gaat, was de speelplaats ijs- en sneeuwvrij gemaakt. Overal. Behalve aan de glazen deur naar de turnzaal waar het schuurwater van de schoonmaak was bevroren. Later, voor de rechtbank, had de ene het over een plekje ijs/sneeuw of een ijsplek, de andere over een ijsbaan of een strook ijs. Vast stond dat een jongetje van tien met zijn kameraadjes die buitenkans niet voorbij liet gaan en aan het slibberen ging. Helaas tot tegen de glazen deur en met verwondingen aan pols en hand als gevolg.
De ouders gaven de school de schuld en dagvaardden haar voor de rechtbank van Turnhout. Ze kregen geen gelijk van de rechtbank, maar lieten het er niet bij. De zaak kwam opnieuw voor de rechtbank, ditmaal voor het hof van beroep van Antwerpen. Voor het hof hield de school vol dat zij voorzichtig was, want de speelplaats was ijs- en sneeuwvrij. Er was gestrooid en het is niet omdat het zout op één plaats niet voldoende impact had, dat zij onvoorzichtig was.
Maar, het hof vond het bezwarend voor de school dat de plaats van het ongeval een doorgang was, met alle passage van dien. Zelfs een normaal voorzichtig en zorgvuldig kind begint op een ijsplek op een speelplaats te glijden. Kinderen glijden op élk plekje ijs. Het gevallen kind was trouwens niet het enige kind dat slibberde en de school wist dit. Ze had de plek ijsvrij kunnen maken of de kinderen kunnen weghouden van de ijsplek en dus was de school aansprakelijk, aldus het verdict van het hof.
Jan BOULY
(De auteur is advocaat)