Als er zoiets bestaat als karma en reïncarnatie, dat je door goed te leven het Nirwana kan bereiden, dan is onze Bob in een vorig leven echt een held geweest. Hij heeft vast een kleuterklas gered of talloze oude omaatjes de weg over helpen steken.
Hij mag in dit leven in elk geval het lekkerste, luie luizenleventje leiden dat je zou kunnen wensen. Hij miauwt en er is iets te eten, de deur wordt dag en -ja helaas- ook ‘s nachts geopend door vier trouwe lakeien. Hij heeft ze zo getraind dat de eerste dienaar rond half zes met brokjes klaarstaat, precies op het moment dat hij terugkeert van zijn nachtelijke slemppartij met Mino, de buurkat. Om zeven uur komt de rest van het personeel hem melk, kaas en aaitjes geven. Daarna sluipt hij de trap op om zich te nestelen in het lekkerste bedje. Als ik met een mand wasgoed naar boven kom, kijkt hij me met een spleetoog aan alsof hij me vriendelijk maar streng wil attenderen om wat stiller te doen. Hij rekt zich uit, verleent me het privilege even op zijn wollige buik te kroelen en laat hardhandig weten dat het zo wel genoeg is geweest. Als karma bestaat, is hij vast een heel goed mens geweest. Nu is hij een pluizige despoot, met een voorliefde voor jonge vogeltjes en vlinders. Hij loopt regelmatig de hond van de buren uit te dagen. Jat, als zijn eigen voerbak niet meer smaakt, het eten van de buurpoes. Terwijl het dezelfde brokken zijn. Gewoon omdat het kan. Als hij niet zo aandoenlijk en fluffy was, maar in de gedaante van een mens was teruggekeerd zou hij allang hebben vastgezeten voor massamoord, diefstal, terrorisme en kolonisatie. Of hij was president van een machtig land, dat kan ook. Gelukkig is hij geboren in het zwartbehaarde lijfje van een uiterst schattige poezenprins.
Ik vrees dat hij er in een volgend leven misschien bekaaid vanaf zal komen, gezien zijn strafblad. In dit leven, zou ik zo met hem willen ruilen.