De periode van Kerstmis staat synoniem met de vredesboodschap maar die lijkt verder weg dan ooit. Bommen in Gaza en bommen in Oekraïne, het zijn twee conflicten die ons nieuws beheersen maar beroert het ook nog onze harten? Oorlog lijkt veel te vaak een ver-van-mijn-bedshow. Waar is de verontwaardiging? Waar zijn de studenten die betogen? Oorlog is van alle tijden en zal jammer genoeg van alle tijden blijven, vrees ik.
Maar wie is de dupe van al die oorlogen? De gewone man of vrouw op de vlucht, onschuldige kinderen, voor het leven geschonden in hun weke hartje of gedood in een wereld die niet te vatten is voor een kinderbrein, de gewone soldaat die tegen wil en dank op het slagveld zijn leven riskeert voor leiders die geen leiders zijn.
Kerstmis is een tijd voor reflectie. Ik denk terug aan mijn jeugdjaren. Met een Arafatsjaal in het college, in Brussel op straat tijdens de grote vredesbetoging, de verontwaardiging was groot en ook vandaag is die net hetzelfde, alleen toon ik het minder. Als 16-jarige kocht ik het Vredesboek van Bernard Benson, een kleurrijk jeugdboek voor alle jonge vredesactivisten. Ik heb het vandaag nog eens uit de kast gehaald. Wat is dat boek nog actueel en even inspirerend als toen! Ik wens iedereen een fijn kerstfeest, met heel veel vrede in uw hart. Maar ik wens vooral leiders die oorlog de rug toekeren - er is immers nog nooit een oorlog gestart door de gewone man in de straat. (Hans Put)