Wie heeft er nooit van gedroomd om beroemd te zijn? Met je haarborstel in de hand mee playbackend met je idool of een bal hooghoudend als een voetbalvedette? Wie zou er niet graag eens willen ruilen met de Taylor Swifts of Christiano Ronaldos van deze wereld. Glitter, glamour, applaus en awards, roem en rijkdom. Hoe fantastisch moet dat zijn.
Maar zo’n leven in de spotlights, is dat echt te ambiëren? Soms lijken wij, gewone jannen-met-de-pet, te vergeten dat die sterren ook maar mensen zijn aan het eind van de dag. Ze eten, drinken, plassen, slapen, hebben jeuk of darmkrampen, twijfelen,… net als jij en ik. Maar ze kunnen niet even naar de winkel of de kroeg zonder een hele horde camera’s of aanklampende fans die iets van je willen. Ze kunnen geen scheet laten of het staat in de boekjes.
Het zal je job maar zijn, superster. Je zal Adèle maar zijn en als doodgewoon Engels meiske ineens avond aan avond, jaar na jaar volle zalen entertainen. Vandaag Tokyo, morgen Kaapstad. Vergeet niet dat zij niet alleen haar eigen boterham bij elkaar staat te zingen, maar dat er een enorm team van licht- en geluidsmensen, roadies, security, muzikanten, managers, allemaal een gezin onderhouden van dat ene meisje uit Tottenham. Je bent een firma. Een fabriek dat maar één product levert: jij. Maar aan het eind van de dag ben je ook maar een mens. Een mens die het soms grondig beu is en even rust wil. Dat is toch niet zo gek?
Je zal straks maar op de Olympische Spelen staan en de ogen van de wereld zijn op jou gericht. Hoe ga je om met die druk? Hoe vergeet je dat ze van Sidney tot Oslo meekijken naar dat moment waar je elke dag voor hebt geleefd? Je zal maar Simone Biles heten.
Je zal maar van koninklijken bloede zijn. Per ongeluk word je in zo’n familie geboren en sta je ongevraagd op de koekjesdozen. Overal waar je komt, klinkt weer datzelfde deuntje. Oh dierbaar België…. En maar lachen en zwaaien. Terwijl je liever met je vriendinnen was gaan stappen. Zonder bodyguard. Helaas, dat kan niet. Niet voor jou.
Ze mogen het hebben, dat leven vol naam en faam. Al zou ik stiekem best eens in zo’n jurk over die rode loper willen wandelen. Eén keertje maar. En daarna weer snel terug in mijn gewone kloffie naar de supermarkt voor een zak kattenbakvulling of een pot mayonaise.
Ooit droomde ik, net als ieder meisje van elf, dat ik op een dag wereldberoemd zou worden. Net als Whitney of Madonna. Maar inmiddels ben ik oud genoeg om te weten dat mijn heldinnen de prijs van de roem duur betaalden. De ene is dood, de andere onherkenbaar verbouwd en zich vastklampend aan de illusie van de eeuwige jeugd.
Nee, dan doe maar zoals Adèle. Kiezen voor jezelf, even pauze, even niet. Hopelijk krijgt ze de rust en regelmaat van een doodnormaal leven snel terug. Hopelijk kan ze binnenkort gewoon naar de supermarkt en is er niemand die gaat gillen, niemand die een handtekening of selfie wil… Als ik haar in de Spar tegenkom, doe ik net of ik haar niet herken. En heel misschien zingt ze dan heel stilletjes bij de kassa…”Hello…it’s me…” Voor wie graag 101 columns, liedjes en korte verhalen van Claudia leest, wij mogen haar recentste boek (De klare kijk van Tante Claus) weggeven aan hij of zij die als eerste mailt naar redactieinternetgazet.eu met de melding 'Klare Kijk poging 3' UPDATE Het boek heeft alweer een nieuwe eigenaar gevonden. Maar geen nood, er komt nog een herkansing!