Je wordt als mens, hoe je het ook wendt of keert, geboren uit twee ouders. Uit vier grootouders, acht overgrootouders. In slechts dertien generaties zijn dat 4096 directe verwanten uit wie je ontsproten bent. Eind vijftiende eeuw waren er dus twee mensen die het deden, uit wie iemand geboren werd die…nou ja, you get the picture. Wie die mensen waren of hoe ze leefden, daarvan ken je slechts de laatste paar nazaten als je geluk hebt. Verder dan je grootouders, heel misschien je overgrootouders, kom je niet. In onze cultuur toch niet. Niet meer.
Ik ken mijn ouders, grootouders en daar loopt het spoor al enigszins dood. Ik zoek in databanken naar geboorteaktes en stambomen en kom niet verder dan 1795. Met dank aan ene meneer Bonaparte. Voor hij de achternamen liet invoeren heetten ze Evert Everts, Hendrik Hendriks, Willem Willemsz… Erg creatief waren ze niet. Geen Kyyyron of Xanadu. Alle tantes en ooms aan beide kanten zijn vernoemd naar hun ouders, opoes, overgrootvaders. Meerdere Cornelia’s, Petronella’s en Maria’s. Veel Hendriken en Johannessen ook.
Het is pas sinds onze generatie, de X’jes, dat je een naam kreeg omdat ie mooi was, of in de mode. We werden vernoemd naar filmsterren en zangeressen. (Grazie, Claudia Cardinale.) Je kan generaties aflezen aan de jaarringen van de voornamen. De Sandra’s en Sonja’s zijn nu soms al jonge grootmoeders, de Rick’s, Jana’s en Ferre’s beginnen aan hun eerste baan.
Waar sommige beroemdheden hun kind vernoemen naar een stad of naar iets wat lijkt op een ongelukkige lettercombinatie op je scrabbelplankje, houden gewone stervelingen het doorgaans nog enigszins binnen de perken. Je zou je kind Appeltaart kunnen noemen, maar ik ben er nog geen tegengekomen. Nog niet.
Je naam markeert wel iets in je stamboom, je identiteit en de tijdsgeest. Als ik zo in rabbit holes van het internet verdwijn en mijn voorouders probeer na te pluizen, kom ik in een wirwar van familieleden met gelijkaardige namen, maar een Claudia was nog nooit in het rijtje voorgekomen.
Ik probeer me voor te stellen wie die mensen waren. Hoe ze leefden. In gedachten reis ik terug naar 1795. En nog verder. Naar die 4096e voorouder. Plots voelt het als een trechter, waarvan ik het tuitje ben en de hele voorgeschiedenis samenkomt. Maar misschien ook het begin van het verdere verloop. De kinderen van mijn kleinkinderen zullen misschien op een dag in hun stamboom zoeken naar hun wortels. Helemaal terug naar eind 20e - begin 21e eeuw. Toen ze nog oorlog voerden en dieren opaten. Toen je naam niet langer die van je voorouders was, maar een reflectie van de smaak van hun ouders. Hoe zullen ze heten, die nazaten van mij? Misschien iets als Xrtq%xy (maar je spreekt het uit als Bobby).