Vanmorgen stond mijn zoon vrolijk op en klapte vol verwachting in z’n handen, “Zo, wat zou Trump vandaag weer in petto hebben?” Het zijn zotte tijden. Een langlopende soap waarvan geen mens weet waar het verhaal naartoe gaat. Als je dacht alles te hebben gezien, wacht, er komt nog meer. Na de reclame.
Ik ben het een beetje beu, die goedkope tele-novelle elke dag. De arrogantie. De leugens. De schaamteloosheid. Maar hij is zo alomtegenwoordig. In elk nieuwsbericht, elke krantenkop, overal waar je komt, bots je op die oranje tronie en zijn enge vriendjes. Ik zou wel eens een maandje zonder willen. Een Trump-vrije-zone. Ga eens een tijdje op een zonnig strand liggen, centjes tellen of golfen op Mars, meneer de president. Doe uzelf en ons een klein pleziertje. En zet die plaat af!
Er gebeurt nog zoveel meer in de wereld. Je zou het haast vergeten. Er worden vieze oorlogen uitgevochten, de aarde beeft, de zee stijgt en de moraal daalt. Dat is toch waar we elke dag aan herinnerd worden. Wat het journaal ons voorschotelt. Nieuws is niet de prachtige dag die duizenden wielerfans beleefden onder een zalige lentezon, nee, nieuws is een idioot die in een moment van accuut breinfalen een bidon naar een fietser smijt. Nieuws is niet de juf van het kinderdagverblijf die altijd wel een extra brood meeneemt voor wie maar weer eens een lunchbox is vergeten, nee, nieuws is zes stinkend rijke dames in een penisvormig ruimtetuig.
Om even een klein beetje tegengas te bieden, volgt hier een nieuwsbericht vanuit mijn eigen achtertuin. Na wekenlange bouwwerken door meneer en mevrouw Merel hebben zich hedenochtend de eerste kuikentjes gemeld. In de klimop is het een drukte van jewelste. Moeder en kroost stellen het naar verluid goed. We houden u op de hoogte van verdere vorderingen.
Heerlijk, even een ander soort gekwetter. Maar als ik goed luister, blijf ik het toch horen. Taaaaa-rifff, taaaa-riffff, taaaa-rifff.
Claudia Nieuwenhuizen