Kun je je voorstellen dat nauwelijks honderdvijftig jaar geleden dit hele gebied niet meer was dan deze woestenij? De savanne van het noorden? Met een beetje fantasie zie je zo nog een wolharige mammoet voorbij sloffen, of een stel oerkoeien. Een eindje verder wordt mijn verbeelding werkelijkheid en sta ik oog in oog met een kudde langharige grazers. Ze zien er allerminst angstaanjagend uit met hun Beatle-kapsel en hun zachtaardige blik, maar ik loop toch maar rustig verder. Stel je voor dat je hier moest ronddolen in je berenvel, of dat je hier -nog geen vijf generaties geleden- in plaggenhutten woonde. Op deze schrale grond, dit tochtgat. Een paar kilometer verderop zat er steenkool in de grond en ontstond er industrie. Er kwamen zinkfabrieken, op een steenworp van hier. En nu, anderhalve eeuw later, is het hier aardig vol gebouwd met warme, comfortabele huizen, supermarkten, scholen, straten. We hebben aardbeien in januari en vinden het maar heel normaal dat er het hele jaar rond bananen in de winkel liggen. Dat er water uit de kraan komt, warm dan nog. En schoon. Dat er altijd wel een dokter is en je niet dood gaat van een zwerende vinger. Dat je met een klik met je tante in Australië kan bellen.