In Killarney, in het zuidwesten van Ierland, parkeerden we ons huurautootje voor een pub die er bijzonder uitnodigend uitzag. We waren een trio dat zonder partner vrolijk en vrij op reis was. Het was midden augustus, erg warm en we stierven weer eens van de dorst. Boven de deur hing een kleurrijk bord. ‘Serendipity Bar’ heette de zaak. We hebben ons daar niet meteen echt vragen bij gesteld, maar toen ik het bord later op een van de foto’s zag, vond ik toch dat enig opzoekwerk aangewezen was.
Welnu, het woord bestaat ook in het Nederlands. Serendipiteit is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars terwijl je op zoek bent naar iets totaal anders. Ik denk dat ik ooit, in een ander stukje, geprobeerd heb het uit te leggen aan de hand van een voorbeeld. Je zoekt een naald in een hooiberg en je komt eruit met de boerendochter. Zo iets. Het heeft zijn oorsprong in het Oud-Perzische sprookje ‘De drie prinsen van Serendip’. En Serendip was de Perzische naam voor het eiland Ceylon, nu Sri Lanka.
We hebben het toch allemaal wel al eens meegemaakt! Je zoekt een oude foto en je vindt een liefdesbrief die je schreef toen je vijftien was. Een kennis kneep bij het buitengaan uit het theater hier vlakbij een dame in de slanke flanken, abusievelijk menend dat zijn zus voor hem liep. En nu zijn ze al dertien jaar betrekkelijk gelukkig getrouwd.
Heel wat grote uitvindingen zijn het resultaat van serendipiteit: röntgenstralen bijvoorbeeld, en penicilline, viagra (jaja!), vloeipapier, het theezakje en de magnetron.
Die uitvindingen zijn natuurlijk wel het gevolg van net iets meer dan toeval. Je moet over de nodige intelligentie en de intuïtie beschikken om het belang van de vondst te herkennen!
Zelf vind ik uitermate zelden iets uit. Ja, ik kom wel eens in toestanden terecht die ik niet verwachtte. Zo vroeg me Els een tijdje geleden of levensbedreigende hulp correct Nederlands was. Els werkt als arts in het ziekenhuis in Pelt. Hoe ik haar ken? Dat doet er toch niet toe! Els is geriater en ik ben oud, laten we het daarbij houden. Vorige dinsdag kwam ik er toevallig achter waarom ze dat vroeg. Ik belde naar huisartsenpraktijk De Zorgpoort voor een afspraak. Ik hoorde zo’n muziekje, gevolgd door de mededeling dat ik voor levensbedreigende hulp verzocht werd toets 1 in te drukken. Levensbedreigende hulp zeg! Ik stel me voor dat je dan van uit de wachtzaal door een mijnenveld naar de behandelkamer hoort te sluipen. Daar ligt je huisarts met een kalasjnikov in hinderlaag achter zijn bureau. En bij het buitengaan, op weg naar de apotheek, gooit de secretaresse je nog een paar granaten achterna. Zigzag rennen, jongen!
Gaan jullie nu asjeblief niet allemaal naar De Zorgpoort bellen om te checken of mijn verhaal waar is. Echt niet doen, he! Die mensen hebben het veel te druk. Je zult me op mijn woord moeten geloven.
O ja, hoe het dan wel moet? Spoedeisende hulp bijvoorbeeld.
Chel DRIESEN