Het zijn solden! Je kan er niet omheen als je door een winkelstraat loopt. De koopjes vliegen je om de oren en elke winkelier lijkt zijn spullen tegen dumpingprijzen buiten te willen jagen. Je krijgt er nog net geen geld bij.
Mijn garderobe kan wel een update gebruiken. De truien van vorige winter zijn uitgelubberd of te krap geworden. Tijd om naar de stad te trekken. Maar, in tegenstelling tot de overgrote meerderheid van mijn sekse, hou ik niet van shoppen. Een middagje de stad in om van winkel naar winkel te slenteren, is voor mij wat voor veel mensen een gastroscopie is. De hel. Ik erger me aan de massa kleren, de overbevolkte kleedkamers, de belichting, de muziek… Ik loop binnen en vrijwel direct word ik overvallen door een gevoel van totale ontreddering. Hoe kan ik zo snel mogelijk weer weg? Waar is de uitgang! Ik keer onverrichterzake terug naar de parkeergarage. Daar zijn het geen solden, zo blijkt. Zeven euro om je kar te stallen en niet eens een koopje gedaan. Ik mok en mopper naar huis. Dan maar online. Dan kan ik in elk geval rustig kijken met mijn eigen muziekje op de achtergrond en zonder hordes koopjesjagers. Ik scroll op het internet en al snel weten de algoritmes waar ik naar op zoek ben. Ik krijg reclame van een zaak in Oldenzaal die de deuren gaat sluiten en tegen hoge korting fleurige truien en vesten aanbiedt. Eentje met felle kleuren in - zo ziet het eruit op de foto - een heerlijk zacht stofje. En een leuk vest met rode en roze motiefjes. Ik bedenk me dat bijna al mijn truien grijs of zwart zijn. Wat kleur zou helemaal perfect zijn, dus, klik klik klik…besteld. Ik ben tevreden. Wir haben es geschafft. Zonder al te veel moeite zal er over een dag, hooguit twee, een pakje op mijn stoep staan.
Even later zie ik diezelfde trui op mijn facebookpagina verschijnen. Nu van een bedrijf met een andere naam. En daarna nog eens. En nog eens. Ik bekijk de commentaren en zie; “Oplichters!” “Ik wacht al weken op mijn pakje.” “Nooit geleverd.” Ineens bekruipt me een gevoel van schaamte. Ben ik echt zo dom geweest om mijn zuurverdiende centjes aan bende dropshipping-criminelen te schenken? Ik zoek verder en de recensies worden er niet beter op. Ja, hoor. Ik ben dus een van die sukkels die erin is getrapt. En ik dacht nog wel dat ik slimmer was dan dat. Dat ik nooit in de gulle schenking van een Nigeriaanse prins zou trappen of mijn bankgegevens zou delen met een Indiaas callcenter. Mis. Ik heb me laten vangen. Domme troela dat ik ben. Had ik dan niet zelf kunnen bedenken dat alles wat te mooi is om waar te zijn, dat meestal ook is?
Ik baal. Van het feit dat ik me zo heb kunnen laten verleiden, maar ook van dat leuke truitje dat ik dus nooit zal dragen. Misschien nog wel het meest omdat ik nu weer de koopgoot word ingejaagd en nu al weet dat het een middagje kokhalzen wordt. En dat terwijl er nu een stel smeerlappen cocktails aan het drinken is op een airconditioned terras in Dubai. Ik hoop dat ze zich verslikken in het parasolletje of een vreselijke
parasiet oplopen en buikloop krijgen. Dat ze ermee naar de dokter moeten en een gastroscopie moeten ondergaan. Dat zal ze leren. Dan weten ze precies hoe het voelt.