Wat doe je als je ‘s morgens bij de bakker staat en je wil de sfeer wat opkrikken met een leuk gesprek? Als mensen niet meteen een interessant gespreksonderwerp kunnen bedenken, is er altijd nog het weer. Slagers en bakkers zelf zijn daar beroepshalve ware virtuozen in geworden.
En vandaag zit ik zo een beetje met dat probleem. Er wordt een stukje van me verwacht en ik weet niks. Ja, soms lijkt het alsof we het stilaan aan het vergeten zijn, maar er is nog steeds die ellendige oorlog in Oekraïne en aan het Klein Kasteeltje in Brussel staan honderden vluchtelingen hele dagen aan te schuiven voor een asielaanvraag en in Lommel is er na negen jaar iemand opgepakt die van moord verdacht wordt en onze regering is met vakantie. Maar moet ik daarover schrijven?
De laatste vakantiemaand raast naar het einde. En wat voor een zomer was me dat zeg! Tien dagen aan één stuk meer dan 25°C. De ‘koperen ploert’, zo noemden echte schrijvers de zon vroeger wel eens, was elke morgen nadrukkelijk van de partij en bleef weerloze levende wezens bakken en braden tot maan en sterren de shift overnamen. Je zou vergeten dat er ook nog zo iets bestond als water dat uit de hemel kon vallen.
Maar eergisteren was het zo ver! Met bakken kwam het naar beneden. Kijk, dat was nu ook weer niet nodig. Mijn kennissen zijn in hun kelders uren met dompelpompen in de weer geweest. De dompelpomp! Waar was die ook weer? Ze waren vergeten dat ze die nog hadden. Wanneer hadden ze die ook nog nodig gehad? Heel het gezin werd gemobiliseerd om een handje toe te steken. Dweils, emmers en vloerwissers (ja, dat is het correcte Nederlandse woord voor wat we in Lommel en randgemeenten een ‘aftrekker’ noemen) haalden ze in allerijl naar beneden om de boel weer enigszins droog te krijgen.
En intussen ben ik alweer vergeten waar ik het over wou hebben.
Vergeten! Hebben jullie dat nooit ? Dat je ineens niet meer op een doodgewoon alledaags woord kunt komen? Ik anders wel. En vijf minuten later, als je aan iets anders denkt, knalt dat woord dan genadeloos en ongevraagd je brein binnen! Een arts in de familie, die ik daarover eens ‘terloops’ aansprak (ik had het natuurlijk over ‘een vriend over wie ik me zorgen maakte’, niet over mezelf ) heeft me verzekerd dat dat verschijnsel niet per se iets met de gevreesde Alzheimer te maken hoeft te hebben. “Soms zit je harde schijf gewoon vol”, zei ze. “En dan moet je wat overbodige dingen deleten en de boel resetten.”
Zo vertelde me gisteren nog een vriend dat hij die middag, toen zijn vrouw informeerde wat hij graag zou eten, niet meer op het woord ‘pizza’ kon komen. Hij had er nochtans zin in. Omdat hij de vergetelheid niet wou toegeven, hebben ze toen maar gewoon boterhammen gegeten. Met beleg. Tijdens het afwassen gilde hij plots: “PIZZA”! Gelukkig is zijn vrouw psycholoog.
Waar ben ik nu al 495 woorden lang over bezig?
O ja, over vergeten.
Chel DRIESEN