Ik ging deze week toneel kijken in Cultuurcentrum Palethe in Pelt. Aan de balie vroeg de ticketvrouw of ik 55-plus was, want dan was het iets goedkoper, zei ze. Ik antwoordde: "Neen mevrouw,... ik ben 70-plus." Daar keek ze van op. "Moet ik mijn pas laten zien?" vroeg ik. Ik voelde mij plots als in een tijdscapsule 15 jaar terug in de tijd. De avond kon niet meer stuk na zo'n compliment. Het was alsof ik plots 15 jaar extra op de teller kreeg.
Toch vertellen mijn knoken mij mijn werkelijke leeftijd, vooral wanneer ik 's ochtends stram uit mijn bed probeer te komen. Ook het lawaai irriteert me hoe langer hoe meer. De helse beltonen van gsm's bijvoorbeeld. Zo zijn er met een schelle bel als van een ouderwetse wekker die afloopt. Vreselijk vind ik dat. Er zijn er ook die fluiten en die allerlei muziekjes laten horen. Zelfs het gebleit van een wenende baby heb ik al gehoord. Vreselijk vind ik die vervuiling van de stilte. Je hoort ze overal: in café, op vergadering, overal wil men bereikbaar zijn. Zelfs in de trein ratelen de mobieltjes, met het bijhorend geschreeuw tegen het gedender van de trein in. Zo kun je alle intimiteiten van vreemde mensen tegen je zin in vernemen. Sorry, ik stoor me daar aan. Dat zal misschien dan toch met de sluipende veroudering te maken hebben, ondanks mijn 55-jarige looks.
Jef LINGIER