Zo nu en dan zift ik ze. Of ik maak er op olijke wijze olifanten van. Muggen. Tijdens zwoele zomers zwermen ze zwierig om me heen. Met hun snuiten zuigen ze mijn zoet bloed en met hun gezoem zorgen ze voor gezucht, gezweet en gezwoeg. Soms zelfs voor slapeloze nachten, jeukende bulten en huiveringwekkende halfslaperige herinneringen.
Terwijl ik me krab, droom ik weg. Ik zie kamelen. Vlak voor me. Gelukkig geen echte, anders had ik mijn bed allang bewaterd. Nee, ik zit op een krukje en neem deel aan de kamelenrace op de kermis. Ik rol met een rood balletje in de richting van een aantal gaten waar drie, twee of één boven staat. Bij een drie galoppeert mijn figuurtje als een speer naar voren, bij een twee net iets minder ver en de makkelijkst rolbare één is nog net genoeg voor een kort drafje. Als 15-jarige was ik eraan verslaafd. Na een aantal glorieuze overwinningen mocht ik een prijs kiezen uit de middelste rij. Ik opteerde ogenblikkelijk voor een schitterend geel sierkussen met daarop een grote foto van Mel & Kim Appleby, de twee appetijtelijke zusjes die in 1987 wereldwijde nummer 1-hits scoorden met ‘Showing Out’ en ‘Respectable’. Ik had het vooral voor Mel, vanwege haar grote b..., euh, ‘muggenbeten’. Wat was ik trots en opgewonden! Dat kussen was het tastbare en tegelijkertijd bétastbare bewijs van mijn kunnen. Zo mooi, zo glanzend en zo zacht! Wat heb ik het toentertijd geknuffeld en geliefkoosd! Nachtenlang.

Tot het noodlot en ik een paar weken later gezamenlijk toesloegen. Rond middernacht werd mijn nachtrust verstoord door een paar vreselijk vervelende muggen. Op een bepaald moment vloog er een pardoes in mijn neus en even later in mijn oor. Bij de daaropvolgende frontale aanval greep ik in een reflex naar mijn lievelingskussen en sloeg ik een tijdje ruw in de rondte. Ook tegen de muur. Na die inspanning keerde de rust weer en viel ik in slaap. Toen ik ‘s morgens opstond en aan mijn neus en oor krabde, herinnerde ik me min of meer wat er gebeurd was. Ik keek naar de muur achter mijn bed en zag een bloedvlek. In paniek grabbelde ik naar mijn Mel & Kim-kussen. Op het gezicht van Mel stonden twee grote rode spatten en in een ervan stak een minuscuul lijkje met een aantal muggenpootjes die alle richtingen uitstaken. Zo vies!

Ik liep naar beneden en stak het kussen in de wasmachine. Een tijdje later had mijn moeder de machine verder volgepropt en opgezet. Mel en Kim kwamen eruit alsof ze onder een pletwals en een konvooi vrachtwagens gelegen hadden. Hun gezichten en rondingen waren helemaal vervormd en afgeschilferd. Bovendien had het bloed zich verder verspreid over Mels verfomfaaide gezicht in de vorm van een lichtrode waas. Een gruwelijk schouwspel.