Laat er af en toe eens eentje vliegen. Niet dat ik bezitters van prikkelbare darmen wil prikkelen tot het plegen van een luchtmisdrijf of hen wil aansporen om remsporen achter te laten bij hun vluchtige vertrek van de verontreinigde plaats delict. Daar heeft het niets mee te maken. Heeft er niets mee te zien,
n’a rien à voir avec cela, zeggen de Fransen. Als er tóch iets te zien zou zijn en als ik er een tekeningetje bij zou moeten maken, dan zou ik geen bruin wolkje tekenen maar een roze.
Wat ik in feite wil zeggen: deel eens een complimentje uit. Het doet een ander even zweven en geeft hem of haar minstens tijdelijk een goed gevoel. Wees gerust egoïstisch: de beste manier om jezelf op te vrolijken is door iemand anders op te vrolijken maar zorg ervoor dat je meent wat je zegt. Zo simpel is het.
Het zonderlinge aan het eenvoudige is dat het meestal ingewikkeld is. De meeste mensen zijn van nature geneigd om te focussen op het slechte. In vergelijking met een positieve ervaring wordt een negatief verhaal dubbel zo vaak doorverteld. Goed nieuws wordt sneller vergeten en slecht nieuws wordt veel beter onthouden. Mensen halen elkaar veel frequenter naar beneden dan dat ze elkaar een beetje ophemelen. Waarom? Omdat ze onzeker en/of jaloers zijn en proberen om zich op die manier beter te voelen? Om indruk te maken of aandacht te krijgen? Realiseren ze zich niet dat ze het doen of communiceren ze gewoon ongelukkig? Mogelijkerwijs beschouwen ze het als onschuldige plagerijtjes, terwijl het voor de ontvanger kwetsend is. Wie weet.
Misschien moeten we een nieuwe wind laten waaien. Een beetje positiever en spontaner zijn. Als je geen reden hebt om te huilen, waarom lach je dan niet? Als iemand jou een goed gevoel geeft of gewoon ‘goed bezig’ is, waarom zou je hem of haar dit dan niet rechtuit zeggen? Het maakt een mens veel gelukkiger dan iemand vernederen of slecht spreken over een ander, of dat nu achter de rug of face to face is. Want wat je ook beweert, het raakt je. Het raakt je als je voelt dat een vernedering gemeen is, net zoals het je raakt als je merkt dat een compliment gemeend is.
De eerste steen zal ik nooit werpen en een occasioneel windje zal ik niet altijd inhouden. Ik ben allesbehalve zonder zonden. Maar ik heb er wel uit geleerd en dat doe ik nog dagelijks. Ik heb de klemtoon verlegd en merk nu dat het me veel gelukkiger maakt. Veel rustiger en minder gestresseerd. Zwevend met de voetjes op de grond. Met bescheidenheid aanvaard ik schouderklopjes, prijzende woorden en complimentjes. Met plezier deel ik ze evengoed weer uit. Een beetje ouderwets, want niet automatisch. Een beetje overdacht maar ook niet te veel.
Wat makkelijk is, hoef je niet meteen moeilijk te maken. Veel geluk en de wind van achter! (n.a.v. 1 maart, Complimentendag)
Danny VANDENBERK