Vandaag een bijzondere getuigenis van een mede-inwoner van onze stad, die omwille van de omstandigheden liever anoniem blijft. Voor het gemak noemen we hem ‘Geert’. Hij is 58 jaar oud en heeft dit jaar langere tijd in de A-dienst verbleven in het ziekenhuis, en ook hij wou hiervan getuigen, erg moedig!
Waarom deze anonieme bijdrage Geert?
Jullie moeten begrijpen dat iedere  patiënt die in de psychiatrie hulp heeft gezocht beschermd is en wij eigenlijk niet zomaar met foto en dergelijke in de openbaarheid mogen komen. Zolang mijn gegevens zoals mijn echte naam er niet worden bijgezet,  wil ik mijn verhaal hier wel doen, want ik ervaar dat veel mensen hier nog niet zoveel ervaring hebben met psychiatrie en erg kort door de bocht simpelweg denken dat je gek bent, wat helemaal niet waar is, want het gaat vooral om mensen die dagdagelijks moeite hebben met de huidige maatschappij en mensen met een zwaar verleden..
Waarom ben je opgenomen geweest?
Uiteraard kan ik niet alle details daaromtrent vrijgeven, maar het heeft te maken met een trauma dat ik heb opgelopen in mijn jeugd dat is terug is gekomen na een operatie dit jaar, waardoor ik dat trauma weer dagelijks beleefde. Daar bovenop waren er ook de kwaadaardige huidtumoren  die ik in het verleden heb gehad en die tijdens mijn opname terug operatief heb moeten laten wegnemen. Het constant met angst leven was teveel voor mij geworden.
En hoe was dat daar zo op die A-dienst in coronatijd?
Ik lag dus in de Paaz-afdeling in de periode dat corona uitbrak. Voor vele patiënten is het al redelijk zwaar om hulp te gaan zoeken en vragen naar de A-dienst van het ziekenhuis, ik heb er heel wat  weken verbleven pal in coronatijd, en het zwaarste waren eigenlijk al die maatregelen zoals géén contact meer met vrienden, volledig afgesloten zijn van de wereld… Er was wel de mogelijkheid om  via een telefoon een gesprek op aanvraag  te krijgen maar je zag dan wel de persoon door het venster  en dat was het dan, max  15 minuutjes. Toch onvoorstelbaar eigenlijk hé, géén bezoek meer terwijl je dit eigenlijk nu net wel echt nodig hebt tijdens je herstel!
Hoe verliep het met de therapie in het ziekenhuis?
Er werd gewerkt in kleine groepjes en met ingekorte sessies, er waren géén wandelingen meer buiten, de ontspanningsruimte was ook zeer beperkt in het aantal personen dat er binnen mocht, en je moest zoveel mogelijk op je kamer blijven, zelfs eten op je eigen kamer. Gelukkig had ik Netflix en mijn computer bij, zodat de avonden die je normaal in de ontspanningsruimte doorbracht  met de andere patiënten  toch iets minder zwaar waren. Er was dus ook geen enkele kans om  de A-afdeling te verlaten, zoals weekenduitgang om terug in de maatschappij te integreren. En je vuile was moest je in een plastic zak steken en aan de ingang van het ziekenhuis  kon je familie die dan ophalen en propere kleding afzetten. Maar je kon er ook voor kiezen om het ziekenhuis de was te laten doen voor een zeer maatschappelijke prijs.
Was het allemaal vol te houden voor jou?
In het begin van je opname zijn deze maatregelen  draaglijk maar hoe langer de opname duurt, hoe moeilijker je het krijgt en het gevecht dat je met jezelf al hebt wordt nog zwaarder doordat je volledig bent afgeschermd van de buitenwereld. Omwille van de korte en beperkte sessies weet, zie en voel je ook niet hoeveel vorderingen je maakt. En natuurlijk waren er ook de gewone dagdagelijkse dingen die alle patiënten heel hard misten. Ik was persoonlijk wel blij dat ik hulp kreeg van de verpleging en die zich ook 200% inzetten voor ons om het toch draaglijk te maken. Ik was dan ook zeer blij toen de maatregelen op een vrijdagnamiddag werden versoepeld en ik voor de eerste keer in 7 weken eens een zaterdag naar huis mocht… maar ik had toch ook veel angst voor een herval en wist niet of ik het aan zou kunnen. Ik heb dit dan met de verpleging besproken en eigenlijk tégen hun advies in ben ik toch naar huis gegaan. En wat ik eigenlijk al vreesde… ik kreeg direct erna een terugval, en mijn uitgangspas werd terug ingetrokken voor de volgende uitgangsdagen! Ik heb dit dan weer met de verpleging besproken en ik was niet alleen met een herval hoor, maar na eerst 7 weken opgesloten te zitten was de stap té groot voor mij en gelukkig verstonden zij het wel.
Had je de indruk dat ook andere patiënten veel problemen hadden met corona bovenop hun eigen problemen?
Ik heb geen kinderen, maar er waren andere patiënten die deze wel hadden en natuurlijk kan je via Facetime er wel eens mee chatten en dergelijke, maar mijn kamergenoot heb ik toch veel traantjes zien laten om het gemis van zijn kindjes! Want leg maar eens aan hen uit waarom zij niet mogen komen en hun vader knuffelen!!! Er waren dan ook veel patiënten die het zeer moeilijk hadden om het gemis van hun dierbaren en er waren er ook veel die het slachtoffer van de corona waren, die hun dagelijkse bezigheden plotseling allemaal zagen wegvallen en daarmee de zin van het leven. Zij kenden dan ook een terug, en zo was ik niet de enige die met herval te maken had!
Hoe verliep het verder?
Nadien ben ik doorverwezen naar een ander ziekenhuis en begon het terug opnieuw: twee weken in volledige isolatie en zeer beperkte bewegingsvrijheid, geen uitgangspas en dergelijke. Ik besef dat iedereen het moeilijk had in die tijd, maar voor deze patiënten was het extra moeilijk en ik heb nog nooit zoveel pleisters tegen het roken zien gebruiken als toen want rookwaren, snoep en eten mochten het ziekenhuis niet binnen. Voor de enkele personen die misschien toen met het roken zijn gestopt, heeft hun verblijf daar dan toch  een beetje een positief verhaal opgeleverd.
Is er iets van onze eigen stad dat je bijblijft van dit jaar? En hoe zou jij je jaar in één woord ‘vatten’?
Eigenlijk niet echt, omdat ik het ook niet zo goed gevolgd heb. Maar wat me wél is opgevallen is de enorm grote solidariteit tussen de mensen… En dat éne woord, dat is' ne moeilijke', maar ik zou dan toch kiezen voor ‘Opgelucht’.
Is er een boek dat je dit jaar is bij gebleven?
Ja, toch wel. ‘De valstrik van het geluk’, van Russ Harris, met als ondertitel ‘Hoe je kunt stoppen met worstelen en starten met leven’. Een regelrechte aanrader voor iedereen… En ook dit boek heeft mij geholpen: ‘Traumasporen, het herstel van lichaam, brein en geest na overweldigende ervaringen’.
Wat is je hoop voor 2021?
Voor mij waren die 12 maanden in totaal opname de zwaarste van dit jaar, maar voor volgend jaar hoop ik verder te kunnen herstellen en te kunnen leven met mijn ziekte.
Nog een boodschap voor onze lezers?
Er is altijd hoop en hulp voor iedereen, maar je moet het zélf willen en zelf de eerste stappen durven zetten!
Met erg veel dank voor je bijdrage aan deze reeks….