Zijn pennen en potloden zo gevaarlijk als een kalasjnikov? Beide zijn alleszins onvoorspelbaar. Je weet vooraf niet wanneer de geweerschoten vallen. Terwijl je dit leest, weet je nog niet wat ik verder heb neergepend. Als je naar een cartoon kijkt, ken je vooraf je reactie niet. Ga je lachen? Vloeken? Allebei zorgen ze voor spanning. De kracht van woorden zit in die onvoorspelbaarheid. Maar (soms moeten alle clichés uit de kast) alleen woorden kunnen hoop geven. Wapens geven angst. Het is de slechtste raadgever ooit. Franklin D. Roosevelt zei het als volgt: “The only thing we have to fear, is fear itself”.
Woorden hebben ook de kracht van herhaling. Ze kunnen nog mooier worden. Een song bijvoorbeeld is als een bloem. Die moet groeien. Tot ze vastzit in je hoofd. De schoonheid krijg je niet direct, na een eerste luisterbeurt. Zo besefte ik pas na een tijde dat in ‘De Bom’ van Doe Maar vooral hoop schuilt. Meer dan angst.  Het waren mijn puberjaren. Koude oorlogsjaren met angst voor de rode telefoons van Breznjev en Reagan. Zoveel jaren later klinkt deze zin uit het nummer nog altijd profetisch: “Maar liever weet ik wie jij bent, voordat het te laat is”.
                             Rudi Lavreysen