16, 18, 45 (x2), 20, 50 en 85. Het zijn de huwelijks- en gewone verjaardagen die we op goed een jaar tijd in onze familie vieren. Het lijkt wel of ze een geheime afspraak hadden. “Laat ons dit jaar samenvallen, dat zijn ze er meteen van af.”  Het punt is, we willen er niet van af. Want de cijfers worden alleen maar groter. Hoe langer je wacht (of geluk hebt), hoe hoger de cijfers. Het tegenovergestelde van studieplanning zeg maar.
Belangrijk: de verjaarcijfers zorgen ook voor letters. Op wenskaarten, taarten of sms’jes.  Zelf ben ik ook meer een man van letters geweest. De cijfers voor wiskunde lagen altijd wat lager.
En hoera, binnenkort zijn we het alle drie, de zonen en ik. Lettermannen. In ons hoofd, maar ook op papier, hadden we al een eeuwigdurend verbond. We staan allemaal in dat ene trouwboekje. Nu gaan we het op ‘vel’ zetten. Een tatoeage. Driemaal dezelfde zin op onze bovenarmen.
Moet je vereeuwigen wat al blijvend is? Misschien wel. Gaat het mooi zijn? Ja. Is het onnozel? Nee. Kan ik nog terug? Nee. Ga ik er spijt van hebben? Nee, mijn arm gaat alleen wat kort zijn. Voor die letters van verbond.