Soms wil je iets per se niet meer doen. Maar omdat je het zo nadrukkelijk niet wil, gaat het je hele denken beheersen en uiteindelijk heb je het toch gedaan voor je het beseft! Een compulsieve obsessie heet dat, geloof ik.
Iets dergelijks heeft me momenteel volkomen in zijn macht. Ik herinner me de akte van berouw die we vroeger op het einde van het sacrament van de biecht in dat donkere hokje moesten afdreunen tegen een traliewerk met daarachter een vent met een chronisch slechte adem. Ofschoon je goed genoeg wist dat je binnen de kortste keren daar weer zat om precies dezelfde misstappen op te dreunen, zei je gemeend: “Ik maak het vast voornemen niet meer te zondigen en de gelegenheid tot zonde te mijden…” En dan kreeg je je strafmaat te horen: de penitentie. Zoveel ‘Onze Vaders’ en ‘Weesgegroeten”. Ik heb me wat afgebeden daar in die kapel van het Sint-Hubertuscollege in Neerpelt!
En nu had ik me rotsvast voorgenomen om niet meer over Overpelt te schrijven. Nooit meer. Ik zou ze gerust laten, dat bedaarde volkje aan de Dommel. Trouwens, wat viel er over dat eenvoudige dorpje nog te schrijven? Wat gebeurde er überhaupt in Overpelt?
En dan sla je je ochtendkrant open. Over twee volle bladzijden citeert het blad de markantste uitspraken van de Limburgse burgervaders en –moeders, onder hun geflatteerde foto’s. Ze staan er allemaal. En helemaal op het einde, als allerlaatste, staat de foto van de burgemeester van Overpelt! Met de vermelding dat deze vroede vader het verkozen heeft niet mee te doen. Als enige!
Soms kan onverschilligheid onverhoeds omslaan in iets wat op vertedering lijkt. Het mag dan al waar zijn dat er bij onze oosterburen nooit iets noemenswaardigs gebeurt, ik ken mensen die er heel wat voor over zouden hebben om in zo’n rustige omgeving te wonen. Hoe eentonig en saai hun leven ook verloopt.
Alleen, waarover praten die mensen met elkaar bij de bakker en de slager? Over Lommel?
                                                                                  Chel Driesen

Naschrift redactie: we willen toch even benadrukken dat het standpunt van Chel niet noodzakelijk het standpunt van de redactie van de Internetgazet is. Wat dit concrete feit aangaat, vinden we het bepaald moedig van de burgemeester van Overpelt om in te durven gaan tegen een vraag van de redactie van die krant om mee te werken aan een project dat geen enkele nieuwswaarde had. Op die manier trotseerde hij de mogelijke banbliksems van de hoofdredactie... Chapeau! (PP)