Jodelen. Ik heb het nooit gekund. Ik heb het wel vaak geprobeerd. Tot afgrijzen van mijn zussen heb ik als kind uren zitten oefenen. Het resultaat was uitermate bedroevend.
Later, na een vakantie in Oostenrijk en een ‘Tirolerabend’ waar er lustig op los gejodeld werd, heb ik het nog eens geprobeerd. Mijn kinderen hebben dat leerproces toen binnen de kortste keren met succes gefnuikt.
Zij vertelden me overigens dat mopje van ‘Weet je wie het jodelen eigenlijk uitgevonden heeft? Een Chinees die zijn transistorradiootje per ongeluk liet vallen en geschrokken riep: Hola die ladio!’
Hoe ik daar nu zo bij kom? Misschien wist je het al, maar ik bevind me momenteel in het finale stadium van een verhuis. Ik had de raad gekregen om vooraf alles in te pakken en er met een viltstift op te noteren wat erin zat en uit welke kamer het kwam. Heb je ooit tussen zo’n puinhoop zitten kamperen? Awel, ik werd er niet goed van. Ik kijk weliswaar graag naar chaos, maar ik heb er een bloedhekel aan om zelf van die chaos deel uit te maken.
Niet zo lang geleden had ik me zo’n vintage radiootje aangeschaft. Het was nog niet uitgepakt. Ik had het op de passagierszit van mijn auto gezet. Om in mijn lege nieuwe woning al wat muziek te hebben tijdens de verhuis.
Vier grote bananendozen vol oud papier – allemaal tijdschriften en krantenartikelen die ik bewaard had omdat ik ze zeker nog ooit nodig zou hebben – wou ik naar het containerpark brengen. Ze hebben een mooi en gesmeerd werkend containerpark in Lommel. Nadat ik er de tweede doos papier in de container gekieperd had, viel mijn verstrooide blik op de doos op de voorzit. Hup! In de vlucht naar beneden zag ik op de zijkant de foto van mijn radio. Hola die ladio!
Ik ben ontredderd naar het kantoortje gelopen. En ja, uiteindelijk is het nog goed afgelopen. Dankzij de hulp van het vriendelijke personeel is hij terug. Momenteel staat hij vrolijk te spelen in Adelbergpark 57.
Chel Driesen