"Wat eten we vandaag?" Ik durf er een pak frieten om verwedden dat het in veel huishoudens de meest gestelde vraag is. Logisch, want het komt zelden op een presenteerblaadje binnen. Dus soms is het even zoeken. Thuis is dat niet anders. We hadden nog enkele wraps over, dus ik stelde voor om die klaar te maken. Je weet wel, van die Mexicaanse flappen. Ze lijken op ronde zeemvellen, dus kijk uit waar je ze legt, want voor je het weet is er iemand de auto mee aan het wassen. Maar je kan er wel het één en het ander mee combineren. “En bovenal”, sms’te ik naar de rest van het gezin, "is het nogal wrap klaar". Direct kwam er een gevat antwoord. Och, taalspelletjes, het kan je dag maar een beetje opvrolijken.
Andere spelletjes kunnen dat trouwens ook. Bovendien verbinden ze generaties. Nee, ik vind dat hier niet uit. Het stond zelfs letterlijk in de krant: “Kaarten verbindt generaties”. Het artikel ging over het wereldkampioenschap wiezen. Ik wist trouwens niet dat het bestond. Had grootvader het nog mogen meemaken, hij zou zeker kanshebber geweest zijn op de titel. Zoals hij kon kaarten. Hij heeft het me trouwens geleerd, wat de titel van het stuk alleen maar bevestigt. Bovendien lijken de onderdelen van het kaartspel uit het leven gegrepen. Een ‘miserie’ bijvoorbeeld. Je hebt niets in handen, maar toch kan je als winnaar uit de bus komen. Of een ‘abondance’. In Lommel maken we er een ‘avandans’ van. Ik heb nooit geweten waar het vandaan kwam, maar het betekent letterlijk ‘overvloed’. Je hebt goede kaarten, maar je staat er wel alleen voor. Opletten wat je doet.
Trouwens, het wereldkampioenschap wiezen vond plaats in Zandhoven en helaas niet in het Oost-Vlaamse Wieze. Och, ze zijn niet overal te vinden voor taalspelletjes.
              Rudi Lavreysen