Vandaag spraken we met Ziba Mirzai (37) en haar echtgenoot Zaki Sadeghi (39). Momenteel wonen ze in de Nijshoek, maar oorspronkelijk komen ze uit Afghanistan, waar ze in 2005 gevlucht zijn.
Waar woonden jullie voordat jullie naar Lommel kwamen?
Wij zijn met z'n tweeën in 2005 uit Afghanistan gevlucht. Na ’n helse en moeilijke tocht van 3 jaar door o.a. Iran, Turkije, Griekenland, Italië en Frankrijk zijn wij in 2009 in België beland waar we werden opgevangen in het asielcentrum Valkenhof in Overpelt. Onze oudste zoon, Yusuf, is ‘onderweg’ geboren en onze dochter, Gyta, hier in België. In 2014 is er nog ’n tweede zoon, Binjamin, bijgekomen.
Waarom precies hebben jullie Afghanistan verlaten?
De Taliban heerst al meer dan twintig jaar in Afghanistan. Ben je van een ander ras dan het hunne, zoals wij, dan ben je dubbel gezien: vrouwen worden onderdrukt en ‘vreemde’ rassen worden bedreigd met de dood.
Wanneer zijn jullie dan effectief naar Lommel verhuisd?
In 2010 zijn we uiteindelijk in Lommel gaan wonen. De zoektocht naar een geschikte woning voor ons en onze twee kinderen, die er ondertussen waren bijgekomen, was echter niet zo gemakkelijk.
Na ons verblijf in Valkenhof moesten we zélf op zoek gaan naar een woning. Vermits we toen nog geen ‘papieren’ hadden, is onze zoektocht in Lommel gestart. We gingen er naar de winkel, we hadden er goede ervaringen met veel mensen, kenden ondertussen enkele mensen die ons wilden verder helpen. En zo kregen we onderdak bij een vriendelijke Lommelaar.
En wat typeert voor u de ‘Lommelaar’, de inwoners van onze stad?
We hebben op drie plaatsen in Lommel gewoond, we hebben ondertussen een huis gekocht in de Nijshoek, en we hebben altijd goede buren gehad. De Lommelaars zijn heel vriendelijk en erg behulpzaam. Ook ondervinden we praktisch geen afgunst of racisme.
Zouden jullie nog terug willen naar jullie oorspronkelijke woonplaats?
Vermits we hier goed geïntegreerd zijn, de taal spreken, onze kinderen hier naar school gaan, we beiden hier werken en onze weg hier heel goed gevonden hebben, willen we niet meer terug naar Afghanistan. Nochtans is Afghanistan een héél mooi en gevarieerd land, maar zolang de Taliban er heerst, is het voor ons en ook voor heel veel anderen absoluut niet veilig.
Willen jullie zélf nog graag iets kwijt?
Wij hebben het geluk gehad dat we heel veel goede mensen zijn tegen gekomen. Ze hebben ons helpen overleven toen we illegaal waren. Ze hebben ons en onze kinderen geholpen met Nederlands leren, op school, financieel, aan werk geraken (uit pure noodzaak in het begin zwartwerk), papieren invullen … We zijn hen zeer dankbaar en zeggen dan ook: “heel veel dank Gust, Marcella en George, Staf, Margriet en Pierre en nog zoveel anderen”.
Een mooi en inspirerend verhaal van mensen die alles hebben moeten achterlaten, maar keihard geknokt hebben voor hun gezin. Dag en nacht als het moest. Ze hebben lang in de illegaliteit en onzekerheid geleefd, maar dankzij hun inzet en doorzettingsvermogen zijn ze er geraakt. Een voorbeeld  voor wat je een geslaagde inburgering zou noemen.