Soms zakt een mens de moed in de schoenen. Dan wil je eens echt iets vrolijks schrijven.
Nog maar pas ben ik met een beperkt gezelschap terug van een kort verblijf in Ierland. We maakten de vlekkeloze vlucht van Kerry naar Frankfurt-Hahn met zo’n lagekostenmaatschappij. Een vlucht van een kleine twee uur. En dan verneem je nauwelijks twee dagen later het verschrikkelijke nieuws van de vliegtuigcrash in de Franse Alpen. Ook een relatief korte vlucht, bij uitstekende weersomstandigheden.
Een mooie, gestroomlijnde zilveren vogel. Een technisch meesterwerk van mensenhand, zo maar weggeplukt uit de blauwe hemel en tegen een zonbeschenen bergflank gekwakt. 150 mensenlevens die zo maar uit hun en ons bestaan weggeknipt worden. Een veelvoud daarvan aan nabestaanden die in shock zoeken naar antwoorden op ontelbare vragen. Antwoorden die ze wellicht nooit zullen krijgen. De volkomen ontredderde ouders van een jonge piloot die 149 mensen meenam in een zinloze dood. Gerenommeerde psychologen die her en der in kranten en andere media duiding spuien. Pilotenverenigingen die protesteren tegen de ‘al te voorbarige conclusies’ van de Franse onderzoekers.
Nog maar pas hebben we de busramp in het Zwitserse Sierre herdacht. Op 13 maart 2012 kwamen 28 mensen, kinderen voor het overgrote deel, daarbij om. Basisschool ’t Stekske uit Lommel Kolonie kreeg de zwaarste klap te verwerken: 15 leerlingen en twee begeleiders keerden niet terug.
Nu, meer dan drie jaar later, is het leed nog lang niet verwerkt. De Zwitserse onderzoekers, het Zwitserse gerecht, zijn tot de conclusie gekomen dat het om een ongeval gaat. Maar de ouders treuren nog dagelijks om het gemis van hun zoontje of dochtertje. Kijken nog elke keer aan tegen die lege stoel aan tafel, dat lege bed, die lege kamer. Anderen gingen in het offensief en gooiden alles in de strijd om toch maar aan te tonen dat ‘iemand hieraan schuldig was’. Een privébedrijf werd ingeschakeld om te bewijzen dat IEMAND dit veroorzaakt had.
Ik kan het niet helpen, maar ik kan niet anders dan denken aan Evy Laermans, de vrouw van de chauffeur in die gecrashte bus.
                                                                        Chel DRIESEN