Het is zo ver. Na een verwijzing van mijn huisarts naar een neus-, keel- en oorarts weet ik wat ik al geruime tijd sterk vermoedde. Ik ben aan een hoorapparaat toe. Aan de rechterkant tenminste. Links lukt het nog wel een tijdje, ofschoon – ik weet het, deze grappen hebben een baard van hier tot Kuala Lumpur, maar ik kan het niet laten – mijn partner al een paar jaar beweert dat de toestand aan beide zijden volstrekt hopeloos is. Er ontstond dan telkens een semantische discussie over het verschil tussen ‘hoorvermogen’ en ‘luisterbereidheid’. Maar dat heb ik opgegeven: ik vind dat ze niet luistert.
Trouwens, over die specialist gesproken, weet je hoe zo’n hoogopgeleide arts eigenlijk heet? Otorinolaryngoloog! Probeer dat maar eens luidop te lezen! Dames – en dat was voor mij het geval – krijgen daar nog eens een e bij, maar ze moeten er dan wel een o voor afgeven. Otorinolaryngologe dus. Nu jij weer! Geef toe, als je zo’n naam hoort, is je gehoorvermogen zowel als je verdere luisterbereidheid toch meteen naar de Filistijnen! En een student die, met zijn artsendiploma op zak, aan een specialistenopleiding wil beginnen, zal toch wel drie keer nadenken, voor hij zich naar de afdeling neus, keel en oren waagt.
Maar goed, ik had dus een hoorapparaat nodig. Weet je wel wat zo’n ding kost? Voor je het goed en wel beseft, zit er zo’n onooglijk bruingrijs slakje van een slordige drieduizend euro achter je oorschelp. Oké, het ziekenfonds geeft je een ruggensteuntje, maar voor twee oren is dat wel het bedrag dat je tegenwoordig voor een deftig tweedehands autootje neertelt! Ik was dan ook in hoge mate verbaasd toen ik op facebook een advertentie met foto’s vond, die me toeschreeuwde dat ik voor het luttele bedrag van € 94,99 de volgende dag al twee prachtige hoortoestellen uit mijn brievenbus kon halen!
Ik vertelde mijn oorverhaal aan Karel die op het terras van De Kroon net zijn tripel van Westmalle wou aanspreken. Bijna verslikte hij zich. “Je hebt ze toch nog niet besteld?” vroeg hij bezorgd. “Man toch! Je denkt dat je voor € 95 niet – excusez le mot – gekloot kunt zijn. Awel, ik heb er zo twee gehad, van die rotdingetjes en ik voelde me voor duizend euro gekloot. Piepen dat die krengen deden! En bij het eten moest je ze uitdoen want elke kauwbeweging veroorzaakte een zodanige knal aan de binnenkant van je oren, dat het moeite kostte om je hap binnen te houden. Mooi spul, dat wel: blauw voor links, rood voor rechts.”
Ik heb ze dus niet besteld, nee. Ik ben na Karels advies bij een echte audicienne binnen gestapt. Ook een relatief moeilijk woord, geef ik toe. Maar mits enige oefening is het best uitspreekbaar. Ik draag nu zo’n nauwelijks zichtbaar dingetje achter mijn rechter oorschelp. Ik kan er zelfs mee telefoneren! Mijn luisterbereidheid is sterk toegenomen en tot grote tevredenheid van vrouwlief begrijp ik thuis soms weer de vaak seizoensgebonden gangbare commando’s.
Chel Driesen