Ik begrijp het niet. Maar dat ligt ongetwijfeld aan mijzelf.
Ik begrijp niet dat wellicht zeer geleerde snuiters tijdelijk uit hun beroepsbezigheid en in een klas kunnen stappen om daar onze jongeren les te geven in hun specialiteit. Zonder enige pedagogische bevoegdheid, zonder de geringste notie van vakmethodiek. Dat ze daarbij hun wedde uit de nijverheid behouden en ze bijgevolg tot zo’n drie keer meer verdienen dan hun collega’s die wel over de nodige diploma’s beschikken, lijkt maar een pikante bijkomstigheid.
Ik begrijp al evenmin dat in deze tijd van ‘Gutmenschen’ in een gender-gelijke ‘woke-maatschappij' een minister de bevolking komt vertellen dat mannelijke vluchtelingen niet meer opgevangen kunnen worden. Als de Raad van State haar dan terugfluit reageert ze met: ‘Ik neem akte van die uitspraak, maar er zal aan de praktijk niks veranderen.”
Nooit heb ik begrepen dat geloof een deugd is. Hoe kan het nu een deugd zijn om, zonder enig zinnig bewijs, voor rotsvaste waarheid aan te nemen dat er een opperwezen is dat al je gedachten en plannen kent en je, na je dood, dienovereenkomstig zal straffen of belonen? Toen Stephen Fry een paar jaar geleden in een vraaggesprek op de Ierse televisie zei dat een almachtig opperwezen dat toeliet dat kinderen krijsend van de pijn doodgingen aan botkanker voor hem een sadist was, kreeg hij ei zo na een rechtszaak aan zijn broek wegens godslastering.
Ik kan wel begrijpen dat kerken bijna leeg blijven. Maar het gaat er dan weer niet in bij mij dat het grote merendeel van wie daar wel aanwezig is, vrouwen zijn. Wat zegt u? Dat vrouwen toch al veel mogen in en van de kerk? Ja, wat teksten voorlezen en een hostie vasthouden, mogen ze. Zo lang ze maar niet over de consecratie beginnen te zeuren of over de toediening van andere sacramenten. De core business blijft een mannenmonopolie.
Ik begrijp absoluut niet dat de bedienaars van die sacramenten jarenlang hun tengels niet konden afhouden van kinderen over wie zij zorg hoorden te dragen, waarom de kerk zelf zich lange tijd helemaal niet bezig hield met de getraumatiseerde slachtoffers, maar wel met de daders en de stinkende potjes waar zij het deksel op hielden. Is Roger Vangheluwe eigenlijk nog bisschop? Is hij ooit veroordeeld? Zou het waar zijn dat hij ergens in Frankrijk een rustig leventje leidt?
Ik ben in april 1945 gedoopt en daardoor lid geworden van de katholieke gemeenschap. Zelf had ik daarover niets te vertellen. En je kunt ook niet onder dat lidmaatschap uit. Het merkteken blijft voor eeuwig in je ziel. Je kunt je wel laten schrappen uit het doopregister.
Op de website van het Humanistisch Verbond kun je een formulier downloaden waarmee dat gemakkelijk te regelen is. Als ik dat document nu invul en aan het bisdom bezorg, zou de bisschop dat dan begrijpen?