(naar: ‘Ansichten eines Clowns’ van Heinrich Böll)
Er zijn van die dingen waar ik echt kop noch staart aan krijg. Neem nu de hele heisa met de #metoo–beweging. En het begon al in de jaren zestig met de ‘Dolle Mina’s’ in Nederland. Tot verbijstering van heel wat vastgeroeste venten kwamen vrouwen plots overal verrassend agressief uit de hoek met hun concrete eisen voor gelijke rechten. Zij waagden het zelfs om massaal en publiek hun beha’s te verbranden!
Natuurlijk vind ik dat vrouwen en mannen gelijkwaardig zijn en recht hebben op dezelfde mogelijkheden tot levensontplooiing. Zelf ben ik opgegroeid als jongste in een gezin van negen kinderen. Mijn broers waren veel ouder en toen ik tot de ‘jaren van discretie en verstand’ kwam, werkten zij al: de ene in Antwerpen, de andere in Brussel. Weet je hoe ver die twee steden toen waren? Als je tegenwoordig het vliegtuig neemt, ben je desgewenst dezelfde dag nog in Vietnam, als mijn broers op weekend kwamen, kostte hen dat eveneens een dagreis met de trein. Maar ik had ook nog zes zussen. Ook stuk voor stuk ouder dan ik. En die behandelden mij absoluut niet als meerwaardige man, kan ik jullie verzekeren. Ik heb mijn hele jonge leven doorgebracht in een minimaatschappij waar vrouwen de scepter zwaaiden. En daar heb ik nooit enig nadeel van ondervonden. Ik heb wel meermaals binnen het gezin geijverd voor gelijkberechtiging voor mannen. Meestal vergeefs.
Ik bedoel maar: als vrouwen vanaf het ogenblik dat ze stemrecht kregen – in België was dat pas in 1948 – enkel maar vrouwelijke kandidaten verkozen hadden, dan hoefden we nu toch geen tijd meer te verspillen aan geleuter over gendergelijkheid en positieve discriminatie.
En dan zie ik gisteravond op TV een programma waarin – voornamelijk vrouwelijke – betogers in de VS te keer gaan tegen de ‘grab-them-by-the-pussy'-uitspraak van een idioot als Donald Trump. Het werd een pittige feministische demonstratie. En wat merk ik op in de voorste gelederen, met spandoeken die meer rechten voor vrouwen eisen? Luid slogans roepende gesluierde moslima’s die ‘equal rights for women’ lopen te eisen. Welnu, dat begrijp ik niet. Dergelijke hoofddoeken zijn toch net een uitgesproken symbool voor vrouwenonderdrukking! En nu moet niemand afkomen met het argument dat die hoofddoek hun eigen keuze is. Jonge moeders in het katholieke Vlaanderen waren er niet langer dan een halve eeuw geleden ook nog van overtuigd dat zij zelf kozen om na een bevalling een ‘kerkgang’ te doen en zo hun bezoedelde lichaam te reinigen.
En nu er eindelijk ongeveer iedereen van overtuigd geraakt is dat we de helft van het intellect en de ideeën van de wereldbevolking uitsluiten zonder gelijkheid voor mannen en vrouwen, raast het besef door onze denkwereld dat we horen te stoppen met te denken in termen van mannelijk en vrouwelijk. Op het internet vind ik dat een Duitse geleerde vastgesteld heeft dat er 72 (ja, tweeënzeventig!) mogelijke gendercombinaties zijn, van cisgenders over transgenders, non-binaire mensen en intergenders tot agenders.
En hoe zit het dan met het verwekken van nakomelingen, het voortbestaan van de mensheid dus? Het zal moeilijk worden en veel takt en overleg vergen. Maar, zoals ooit iemand zei: “Smeerlappen zullen er altijd zijn.”
Chel DRIESEN