Neerpelt

"De laatste loodjes wegen het zwaarst", zegt de volksmond. 't Is de waarheid, beste lezer! De anonieme stelt vast dat deze laatste trainingsweken hem onverwacht moeilijk vallen. Hij heeft zo onderhand bijna zijn bekomst van al dat geloop. Het is namelijk karwei aan 't worden. Hoe dat komt? Tja, een mens heeft van die momenten dat alles tegelijk hem lijkt te overvallen: afspraak hier, examentje daar, vergadering hier, receptietje ginds. Van alles te regelen en te doen. Bovendien is het eigenlijk ook weer de hoogste tijd om de fiets van stal te halen en samen met een dierbare ergens eens een terrasje te gaan doen, maar intussen blijft dat onkruid in de tuin voortwoekeren. En alsof dat niet volstaat: er moet hier af en toe ook nog een beetje gewerkt worden voor de dagelijkse boterham!
U merkt het: de anonieme weet soms niet goed waar z'n hoofd staat. In die context weegt het inderdaad almaar zwaarder om drie keer per week, en dan ook nog evenwichtig gespreid, alles te laten vallen om weer een verdomd eind te gaan start-to-runnen. Een keertje overslaan is uitgesloten, want dan is het hek van de dam. Excuses zijn er nochtans ad libitum. Die vage pijn in de hiel, zou dat geen nieuwe blessure worden als we zo voortdoen? En die akelige allergische reactie op zo'n onnozele insectenbeet! En die eerste warmte die de adem afsnijdt – een excuus dat we vanaf vandaag gelukkig (?) alweer mogen schrappen. Enz.…
Enfin: voor de anonieme "es 't tied dat 't uut es" (naar Hugo Claus). Denk nu vooral niet dat we de joggingschoenen aan de wilgen gaan hangen: alleen al het spookbeeld, de nachtmerrie van het te verwachten hoongelach van de achterban maakt een wereld van verschil. Je zou zo'n cursiefje uiteindelijk nog als een boemerang in je eigen smoel krijgen!
De anonieme knokt en sjokt dus voort... Nog één week!