Neerpelt

"Dieven weg met spaarpot", zo lees ik in de Internetgazet, en met een schok word ik teruggekatapulteerd naar de zomer van 1989, op vakantie in een gezellig huisje in de Vogezen. Een van de laatste avonden kwam de eigenaar hijgend aangelopen: dringend terugbellen naar mijn schoonzus! Gsm's bestonden nog niet. Tien minuten later was de vakantie een ietsje om zeep. "Ze" waren bij ons thuis binnengeweest. We konden maar best meteen huiswaarts reizen. Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg ook nog een kapotte knalpot. Met enorm veel decibels door de Ardennen. Wat gingen we thuis aantreffen?
Ik word nog altijd opnieuw razend als ik eraan denk. Je wordt een beetje moordlustig als je vaststelt dat alle kasten en laden openstaan. De wetenschap dat zo'n losers in je privacy hebben zitten snuffelen, ook al heb je niks te verbergen. Proberen te inventariseren wat verdwenen is. "Ze" waren ervandoor met het 2pk'tje van mijn echtgenote, dat was alvast duidelijk. Die was intussen zelfs al teruggevonden in Lommel, leeg en met een lege tank. Je zou verwachten dat "ze" die eerst volgeladen hadden met waardevolle spullen. De microgolfoven? Neen. De tv? Neen. De stereo-installatie? Neen. Mijn elpees? Gelukkig ook niet. Wat dan wel? Tiens, waar is die pot met kleingeld op de keukentoog? En tiens, die favoriete jas van mij, en ook die andere jas, hebben ze die mee, die zeikerds?
En dan hét drama: één van onze kleuters ontdekt op z'n kamer dat z'n spaarpotje leeggemaakt is. Bij de andere waren ze gelukkig te stom om te begrijpen dat een spaarvarken ook een spaarhondje kan zijn…
Een paar centjes van een kleuter meeroven! Hoe laag kan je vallen. Ik kan u verzekeren, beste lezer: op zo'n moment ben je tot álles in staat. Van grommelaar tot moordenaar, het is maar een héél klein stapje…
De anonieme