Na 16 jaar vond ik het wel welletjes. Ik had het ermee gehad. Klaar met de riooldiscussies, de ongefundeerde meningen, de verheerlijking van haatdragers en het zure braaksel dat iemand over zijn toetsenbord kotst en de wereld instuurt. Het is uit. Uit tussen de sociale media en mij. Ik trek de stekker eruit. Dat besloot ik op een doordeweekse avond. En postte dat op mijn pagina. De volgende ochtend werd ik op de markt aangesproken. “Alles goed? Toch niks ergs, he?” Zelfs de dokter vroeg ernaar. Alsof ik niet voor een flinke verkoudheid kwam, maar om me te laten nakijken op een mogelijke depressie, een social suicide.
Het blijkt nog niet zo simpel, onze scheiding. Hij wil alle fotoalbums en video’s houden. Ik mag ze nog een keer inkijken. Weet je nog…je was net moeder geworden en deelde trots de foto’s van je blozende baby’tje. Nu is hij 16 wil hij een brommer. Je tweede kind, je huwelijk, de vakanties, de feestjes, optredens, zwemdiploma’s, deze column…alles deelde je. Ook je politieke ideeën. Je ongezouten mening. Je flauwe grappen. Je deelde ze met je facebookvrienden. Ook die zal je moeten missen.
Van hoeveel van die vrienden weet ik wanneer ze jarig zijn zonder er door facebook aan herinnerd te worden. Bij hoeveel van hen ga ik ook daadwerkelijk taart eten? Wie van hen heb ik de afgelopen jaren nog in echt ontmoet? Er zijn er tallozen van wie ik nog nooit de hand heb geschud. Hele leuke, interessante mensen, dat zeker! Sommigen wonen aan de andere kant van de planeet. Het is de enige lifeline van onze vriendschap.
Dat alles laat ik achter. Het voelt een beetje alsof je je schepen verbrandt. En toch. Toch was ik er ineens helemaal klaar mee. Ik besefte hoeveel tijd ik spendeerde aan het volgen van andermans leven. Hoe vaak zat ik me op te winden over een of andere bullebak die zijn gedachtegoed als een volle nachtspiegel over de kasseien keilt? Zomaar even anderhalf uur per dag. Kwijt. Om dan tegen de mensen die je nodig hebben te zeggen dat je geen tijd hebt. Dat kan anders. Dat moet anders!
De scheiding is nog niet helemaal rond. Al probeer ik flink niet op het blauwe symbooltje op mijn telefoon te drukken om toch ‘even’ te kijken… Na een goeie week digitale detox heb ik het gevoel dat ik vast van alles heb gemist. Als het er echt toe doet, zal ik het heus wel horen, bij de kapper of in de supermarkt. En in het café kan je nu weer eens echt een gesprek hebben, zonder dat je het eigenlijk al online had gezien. “We zijn naar Eurodisney geweest!” “Ja, dat zag ik. Wel rotweer, he.”
Ik moet toegeven, ik mis het wel. Maar als ik om me heen kijk op de trein, zie ik de meeste koppen voorovergebogen naar hun scherm staren. Heel af en toe kijkt er iemand net als jij uit het raam en glimlacht even bij het oogcontact, of slaat zomaar een babbeltje. Ik zou ze een duimpje willen geven. Hartje. Vind ik leuk.
Claudia Nieuwenhuizen