Zien jullie het nog zitten? Ik begin aan chronische zorgelijke slapeloosheid te lijden.
Het Amsterdammertje – dat is een betonnen paaltje – dat op de hoek van ons huizenblok in het Adelbergpark pas nog door de stadsdiensten was teruggeplaatst, na één van de ontelbare vorige botsingen, stond er weer.
Stond: onvoltooid verleden tijd van staan. Want ‘s anderendaags stelde ik vast dat het er weer lag. En vandaag ligt het er nog. Ligt: onvoltooid tegenwoordige tijd van liggen. Nu, ik heb nooit begrepen waarom dat ding zo ver uit de rij staat. Het wordt om de haverklap neergemaaid. Resultaat: een hoop blikschade en bijgevolg herstelkosten aan auto’s. En weer eens een team gemeentearbeiders die het weer onwrikbaar recht komen zetten. Een buurman had de knal gehoord, die laatste keer. Hij dacht dat hij de chauffeur kende. Er zat een flinke deuk aan de zijkant van zijn dure slee. Maar dat kon hij wel hebben. Hij zat er immers warmpjes bij, zei hij.
Warmpjes! Je zou toch bang worden om dat woord nog uit te spreken de laatste tijd. Ik zit hier in een dikke trui te rillen van de kou achter mijn toetsenbord! En zijn jullie ook zo geschrokken van het bedrag voor het aardgasverbruik op je laatste energiefactuur? Ik anders wel!
Maar de talloze bevoegde ministers en staatssecretarissen van onze regeringen hebben de probleemkoe gelukkig vastberaden bij de horens gevat. We krijgen zo maar eventjes honderd euro! En de BTW op onze elekriciteitsfactuur zakt van 21 naar 6 procent. Nog niet meteen, nee. De burger zal toch wel begrijpen dat zo’n ingrijpende maatregel tijd vergt. Het zal lente zijn voor we het merken! Als we dan nog niet doodgevroren zijn. En intussen zal het saldo van onze bankrekening angstaanjagende rode cijfers tonen. Want ook diesel- en benzineprijzen rijzen intussen enthousiast de pan uit. En dat terwijl covid-19 de bevolking dwingt om thuis te werken en dus om de thermostaat op 22° te houden.
Eergisteren zag ik in onze straat een mevrouw de brievenbus leegmaken. Ze had zo’n fleece dekentje om. Echt waar! Het is nochtans een deftige buurt, die van ons.
Scholen komen in ernstige financiële moeilijkheden omdat ze de energierekeningen niet meer kunnen betalen! Bovendien verbruiken ze aanzienlijk meer dan de vorige jaren doordat ze de vensters open moeten houden om voor voldoende verluchting te zorgen.
Op de radio hoor ik Frank Boeijen. “Het was een beetje koud in mijn hart”, zingt hij. Stilaan beginnen we dat allemaal te voelen. En als we nu iets kunnen missen, dan zijn het wel kille harten.